پيش‌بيني اميد به زندگي بر اساس خودكارآمدي و سازگاري عاطفي، اجتماعي و آموزشي در دانش‌آموزان آهسته‌گام دبيرستاني

پژوهش حاضر با هدف پيش‌بيني اميد به زندگي دانش‌آموزان آهسته‌گام بر اساس خودكارآمدي و سازگاري عاطفي، اجتماعي و آموزشي انجام شد. اين پژوهش از نوع همبستگي بود. جامعه آماري شامل همه دانش‌آموزان آهسته‌گام دبيرستاني (15 تا 18 ساله) شهر تهران بود كه از بين آنان 90 دانش‌آموز با روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. همه آنها مقياس اميد ميلر (1988)،پرسشنامه خودكارآمدي شرر، مادوكس، مركندانت، پرتيس دون، جاكوبز و راجرز (1982) و پرسشنامه سازگاري دانش‌آموزان دبيرستاني سينها و سينگ (1993) را تكميل كردند. داده‌ها با استفاده از روش تحليل رگرسيون گام به گام تحليل شدند. نتايج نشان داد كه خودكارآمدي و سازگاري عمومي، عاطفي، اجتماعي و آموزشي با اميد به زندگي ارتباط مثبت و معنادار دارد. خودكارآمدي و سازگاري عمومي، عاطفي، اجتماعي و آموزشي توانستند 45 درصد از واريانس اميد به زندگي دانش‌آموزان آهسته‌گام را پيش‌بيني كنند و خودكارآمدي بيشترين نقش را در پيش‌بيني اميد به زندگي داشت.بنابراين، متغيرهايي مانند خودكارآمدي و سازگاري عاطفي، اجتماعي و آموزشي در پيش‌بيني اميد به زندگي نقش حياتي دارند.