اثربخشي آموزش حل‌مسألۀ خلّاقانه بر رضايت از زندگي و سازگاري اجتماعي دانش‏آموزان پسر تيزهوش

پژوهش حاضر  با هدف ارزيابي اثربخشي آموزش حل‏مسأله خلّاقانه بر رضايت از زندگي و سازگاري اجتماعي دانش‌آموزان پسر تيزهوش انجام شد. اين پژوهش به شيوۀ نيمه آزمايشي و با طرح پيش‏آزمون پس‏آزمون با گروه كنترل اجرا شد. جامعۀ آماري 452 نفر از دانش‌آموزان دبيرستان‏هاي دورۀ اول متوسطه استعدادهاي درخشان پسرانه شهر اردبيل بود. نمونۀ آماري اين پژوهش 46 نفر از دانش‌آموزان پسر مشغول  به تحصيل در دبيرستان‌هاي دورۀ اول متوسطه استعدادهاي درخشان شهر اردبيل بودند كه به روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي  انتخاب و در دو گروه 23 نفري جايگزين شدند. ابزارهاي پژوهشي آزمون ماتريس‏هاي پيش رونده ريون (1938) و آزمون هوش استنفورد–بينه–تهران (افروز و كامكاري،1390)، آزمون رضايت از زندگي هوبنر(2001) و آزمون سازگاري اجتماعي بل(1962) بود.  شركت‏كنندگان گروه آزمايش طي 13 جلسه (هر جلسه 75 دقيقه) در برنامۀ آموزش حل‏مسألۀ خلّاقانه شركت كردند. به منظور كنترل اثر پيش‌آزمون‌ها، داده‌ها با استفاده از تحليل كواريانس چند متغيري مانكوا تحليل شد.نتايج نشان داد كه در خرده مقياس‏هاي رضايت عمومي از زندگي، رضايت از دوستان، رضايت از محيط، رضايت از خود، سازگاري اجتماعي و سازگاري عاطفي بين ميانگين نمرات گروه آزمايش و گواه تفاوت معناداري وجود دارد. بر اساس نتايج اين پژوهش استفاده از برنامۀ آموزش حل‌مسأله خلّاقانه به منظور بهبود رضايت از زندگي و سازگاري اجتماعي براي دانش‏آموزان تيزهوش توصيه مي‌شود.