پايش تغييرهاي الگوي مكاني سيماي سرزمين براساس شاخص‌‌هاي بوم‌شناختي

استفاده از زمين بدون توجه به سيماي سرزمين و اقليم منطقه، پيامدهايي ناگوار مانند فرسايش، بيابان‌زايي و تخريب منابع محيطي دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسي روند تغيير سيماي سرزمين با استفاده از شاخص‌هاي بوم شناختي در استان چهارمحال و بختياري در دوره زماني 1381 و 1392 انجام شد. پس از تهيه نقشه‌‌هاي پوشش سرزمين در چهار كاربري مسكوني، جنگل، مرتع و كشاورزي، شاخص‌‌هاي بوم‌شناختي در سطح طبقه (كلاس) شامل مساحت طبقه، تراكم حاشيه، شاخص بزرگترين لكه، تراكم لكه و تعداد لكه براي بررسي تغييرها ارزيابي شدند. نتيجه‌‌هاي به دست‌ آمده نشان دادند كه بر اساس شاخص مساحت طبقه در دوره زماني مورد بررسي، كاربري مرتع نسبت به سه كاربري ديگر كاهش يافته است. مقدار تراكم حاشيه براي چهار كاربري نيز افزايش نشان داد كه به‌‌ معني افزايش از هم گسستگي اين كاربري‌‌هاست. براساس شاخص بزرگترين لكه، كاربري مرتع كاهش چشمگير داشته كه نشان‌دهنده گسستگي اين كاربري است. مقدار تراكم لكه براي هر چهار كاربري افزايش يافته است ولي در مورد كاربري مرتع بيشتر است. همچنين، مقدار شاخص تعداد لكه براي چهار كاربري افزايش نشان داده كه براي كاربري مرتع اين افزايش چشمگيرتر است. به‌‌طور كلي، براساس يافته‌‌هاي اين پژوهش، كاربري مرتع بيشترين تخريب و از هم گسستگي را در دوره زماني مورد بررسي داشته است.