غربال‌گري علف‌كش‌ها براي كنترل شيميايي علف‌هرز مهاجم سل‌واش (Monochoria vaginalis) در شاليزار

سل‌واش، علف‌هرز مهاجم مزارع برنج است كه سه دهه پس از ورود به شاليزارهاي شمال كشور، اكنون ده‌ها هزار هكتار از مزارع برنج را آلوده كرده‌است. رويش ديرهنگام، سايه‌پسندي، تحمل به غرقاب و تكميل چرخه زندگي پس از برداشت برنج، امكان فرار سل‌واش از شيوه‌هاي‌ رايج مديريت علف‌هاي‌‌هرز شاليزار را فراهم‌ مي‌آورد. در سال 1396، كارايي برخي علف‌كش‌ها در كنترل شيميايي سل‌واش در شرايط گلداني و مزرعه‌اي، در موسسه تحقيقات برنج كشور بررسي شد. نتايج آزمايش گلداني نشان داد كه كارايي علف‌كش‌هاي خاك‌مصرف پس‌رويشي فلوستوسولفورون، پيرازوسولفورون‌اتيل، بنزوبيسايكلون، پيرازوسولفورون‌اتيل + پرتيلاكلر، پيرازوسولفورون‌اتيل + كوئين‌كلوراك و تريافامون + اتوكسي‌سولفورون در كاهش زيست‌توده گياهچه‌هاي 2 تا 3 برگي سل‌واش، بيشتر يا مساوي از 90 درصد و كارايي علف‌كش‌هاي ايپفن‌كاربازون، تيوبنكارب، پندي‌متالين، پرتيلاكلر، اگزاديارژيل و پيرازوسولفورون‌اتيل (WG 75%)، كمتر يا برابر 55 درصد بود. در آزمايش مزرعه‌اي، علف‌كش‌هاي برگ‌پاش توفوردي، ديكامبا + توفوردي، بيس‌پايريباك‌سديم (فرمولاسيون‌هاي  SC 40%وSC 12.5% )، پيري‌بنزوكسيم و تريافامون + اتوكسي‌سولفورون داراي كارايي بسيار خوب (90%≤) و علف‌كش پروپانيل با 23 درصد كاهش زيست‌توده، داراي كارايي ضعيفي در كنترل اين علف‌هرز بود.