بازنگري در نظريه طراحي به مثابه يك نظام تحليل محتواي مطالعات روش شناسي طراحي معاصر

پژوهش علمي و نظام مند در حوزه روش شناسي طراحي از اوايل دهه 1950 ميلادي آغاز شده است. در مراحل ابتدايي اين مطالعات در پي شناخت طراحي به مثابه يك نظام علمي بودند. اما از حدود 1970 ميلادي مطالعات روزافزون روش شناسي طراحي، به سمت شناسايي آن به مثابه يك نظام فكري و عقلي مستقل پيش رفتند. اين چهارچوب نظري، از اواخر قرن بيستم تاكنون شاكله فكري غالب مطالعات روش شناسي طراحي بوده است، اما در سال‌هاي اخير، پژوهش هاي پراكنده اي، ابعاد و اركان روش شناختي طراحي را مورد بازبيني و پژوهش دقيق تر قرار داده اند كه نتيجه آن تغيير يا گسترش برخي از مباني فكري و راهبردي پژوهش هاي نظام طراحي است. اهميت يافته هاي اين پژوهش ها به قدري است كه مي توان آنها را آغاز يك چهارچوب نظري و شناخت جديد از طراحي دانست، ليكن، اين شناخت تازه هنوز آن گونه كه بايد تحليل و شناسايي نشده است. از اين رو، اين پژوهش باهدف شناسايي اين شناخت جديد و تعيين مختصات چهارچوب نظري آن به انجام رسيده است. با اين هدف، با روش گردآوري اطلاعات اسنادي، منابع دست اول و پر ارجاع روش شناسي طراحي با روش تحقيق توصيفي تحليل محتوا (با تمركز بر مولفه هاي مشخصي) بررسي شده اند. نتايج اين پژوهش نشانگر سه دوره زماني در مطالعات روش شناسي طراحي است. يافته اصلي اين پژوهش تعيين همگرايي و مختصات متفاوت دوره سوم است. اين پژوهش، نشان مي دهد كه در دوره سوم، يك گرايش قوي به مفاهيم و رويكردهاي پديدارشناسي وجود دارد.