بررسي ميكروپلاستيك ها در دستگاه گوارش بعضي از انواع ماهي‌هاي صيد شده براي مصرف انساني در بندرعباس، خليج فارس

زمينه و هدف: ميكروپلاستيك ها آلاينده هاي نوظهور شناخته شده اي در محيط هاي دريايي هستند. بلع ميكروپلاستيك ها توسط موجودات دريايي به عنوان مسير اصلي است كه اين آلاينده ها مي توانند اثرات مخربي بر موجودات دريايي داشته باشند.روش بررسي: به منظور بررسي و سنجش ميكروپلاستيك هاي موجود در ماهيان خليج فارس از روش نمونه برداري تصادفي و هضم نمودن بافت ها و شناورسازي ميكروپلاستيك ها استفاده شد و با اين روش به بررسي فراواني، توزيع، شكل و رنگ ميكروپلاستيك ها در دستگاه گوارش ماهيان خليج فارس پرداخته شده است. يافته ها: با توجه به نتايج به دست آمده، تعداد ميكروپلاستيك متعلق به گونه شورت ماهيان (Sillago sihama) (62 درصد)، خنو خاكستري (Diagramma pictum) (26 درصد)، سرخو معمولي (Lutjanus johnii) (6 درصد)، شوريده (Otolithes ruber) (5 درصد)، هامور (Epinephelus coioides) (1 درصد) بود و در گونه شير (Scomberomorus commerson) ميكروپلاستيكي مشاهده نشد.نتيجه گيري: سهم نسبي اشكال مختلف ميكروپلاستيك ها در هر گونه از ماهيان نشان داد كه ميكروفيبرها با بيش از 87 درصد فراوان ترين اشكال ميكروپلاستيك و فرگمنت ها و فيلم ها با به ترتيب 11 درصد و 2 درصد كمترين غلظت مشاهده شده بودند.براساس نتايج اين تحقيق، گونه Sillago sihamaبه عنوان شاخص مناسبي براي آلودگي ميكروپلاستيك ها بين گونه هاي مورد مطالعه در خليج فارس پيشنهاد مي گردد. مصرف ميكروپلاستيك، يك مسير بالقوه براي انتقال مواد افزودني پلاستيك، فلزات، هيدروكربن هاي آروماتيك و ديگر آلاينده هاي آلي پايدار و ساير مواد غذايي ديگر حيوانات و مصرف كنندگان انساني را از ماهي فراهم مي كند. بنابراين، تحقيقات جامع تري در مورد ميكروپلاستيك ها و نانوپلاستيك ها و اثراتشان مي بايست در زنجيره غذايي انجام شود.