به‌كارگيري ماتريس ارزيابي اثرات سريع و مدل پايداري جهت ارزيابي اثرات محيط زيستي و بهينه‌سازي راهبري ايستگاه‌هاي انتقال پسماند شهر تهران

زمينه و هدف: ايستگاه هاي انتقال پسماند به عنوان يك عنصر مياني در جمع آوري و حمل و انتقال پسماند به محل دفع نهايي فعاليت مي كنند. ايستگاه ها به موازات مزيت هايي همچون كاهش هزينه هاي حمل و نقل، اثرات مخرب زيست محيطي همچون آلودگي هوا، صدا و آب دارند. ارزيابي اثرات محيطي از راه حل هاي مفيد در كاهش اثرات محيطي ايستگاه ها است. اين پژوهش با هدف ارزيابي اثرات زيست محيطي گزينه هاي مختلف تعريف شده براي ايستگاه هاي انتقال پسماند تهران است.روش بررسي: تحقيق به روش توصيفي-تحليلي براي ارزيابي ايستگاه هاي انتقال پسماند شهر تهران با روش ماتريس ارزيابي اثرات سريع مبتني بر بازديدهاي ميداني و جمع آوري اطلاعات از منابع مختلف انجام گرفت و ضمن بررسي ادامه روش فعلي فعاليت ايستگاه ها سه گزينه ديگر (انتقال در فضاي باز و با پوشش فضاي سبز و انتقال در فضاي سرپوشيده و بدون فضاي سبز و با احداث فضاي سبز در محوطه ايستگاه) نيز بررسي شد. سپس با استفاده از مدل پايداري ميزان پايداري گزينه ها مورد سنجش قرار گرفت.يافته ها: براساس نتايج به دست آمده گزينه چهارم (تخليه و بارگيري پسماند در فضاي سرپوشيده و همراه با احداث فضاي سبز در ايستگاه انتقال پسماند) با كسب بيشترين امتياز (0/079) به لحاظ پايداري و همچنين برخورداري از كمترين اثرات مخرب زيست محيطي به عنوان اولويت اول براي احداث ايستگاه هاي انتقال است. اين درحالي است كه وضعيت زيست محيطي كنوني ايستگاه هاي انتقال پسماند شهر تهران (گزينه اول) با كسب كمترين امتياز (0/213) به لحاظ پايداري و داراي بيشترين اثرات مخرب زيست محيطي به عنوان اولويت آخر براي احداث ايستگاه هاي انتقال است.نتيجه گيري: استفاده توامان از ماتريس ارزيابي اثرات سريع و مدل پايداري مي تواند يك روش نويدبخش و قابل اطمينان جهت ارزيابي و بهبود عملكرد ايستگاه هاي انتقال پسماند باشد.