بررسي اثربخشي مدل مبتني بر خودكارآمدي درد بر كيفيت زندگي بيماران مبتلا به سرطان

زمينه و هدف: با توجه به شيوع مشكلات روان شناختي در بيماران سرطاني، برخي از گزارش ها اثربخشي مدل خودكارآمدي را مقدم بر درمان هاي روانشناختي مرسوم قبلي براي افزايش رفاه بيماران سرطاني دانسته اند. بر اين اساس پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي مدل مبتني بر خودكارآمدي درد بر كيفيت زندگي بيماران مبتلا به سرطان بيمارستان اميد شهرستان اروميه انجام گرفت. روش كار: اين پژوهش، از نوع تجربي با طرح پيش آزمون پس آزمون و با گروه كنترل بود. نمونه ها شامل 40 بيمار مبتلا به سرطان بيمارستان اميد اروميه در سال 1397 بودند. ابتدا از 250 بيمار مبتلا به سرطان، آزمون كيفيت زندگي به عمل آمد و از بين افرادي كه در سطح نامطلوبي قرار داشتند، 40 نفر انتخاب شدند كه به صورت جايگزيني تصادفي، تعداد 20 نفر از آنها در گروه آزمايش و 20 نفر در گروه كنترل قرار گرفتند. مداخله مبتني بر خودكارآمدي درد طي 10 جلسه 90 دقيقه اي، هر هفته يك جلسه اجرا شد. پس از اتمام جلسات مجدداً آزمون كيفيت زندگي روي دو گروه اجرا گرديد. داده ها با استفاده از آزمون كوواريانس چندمتغيره در نرم افزار SPSS21 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته ها: تحليل داده ها نشان داد كه بين ميانگين نمره هاي پس آزمون گروه آزمايش و كنترل تفاوت معني داري وجود داشت (P 0.01)، به نحوي كه آموزش خودكارآمدي درد موجب بهبود مؤلفه هاي عملكردي كيفيت زندگي (جسماني، ايفاي نقش، احساسي، شناختي و اجتماعي) در گروه آزمايش شده بود(P 0.01). نتيجه گيري: با توجه به تأثير مثبت آموزش خودكارآمدي درد، استفاده از اين ظرفيت ها و آموزش‫ها در برنامه ريزي اقدامات بهداشت رواني به خصوص در مورد بيماران سرطاني توصيه مي شود.