اثر دو نوع تمرين بر نسبت قدرت عضلات مفصل شانه ورزشكاران داراي حركات بالاي سر مبتلا به سندروم گير افتادگي شانه

هدف: تغيير نسبت قدرت عضلات چرخش دهنده داخلي به خارجي يك وضعيت شايع در ورزشكاران داراي حركات بالاي سر مبتلا به سندروم گيرافتادگي شانه مي­باشد. هدف از اين مطالعه بررسي اثر تمرنيات سنتي و تمرينات تعليق TRX (TotalBody Resistance Exercise; TRX) بر نسبت قدرت عضلات چرخش دهنده داخلي به خارجي شانه بود. روش بررسي: تعداد ۳۳ ورزشكار ‌مبتلا به سندروم گيرافتادگي شانه شهر كرمان به عنوان نمونه آماري در دو گروه تمريني (سنتي و تعليق TRX) و گروه كنترل انتخاب گرديدند. براي ارزيابي قدرت فرد در حالت نشسته لبه ميز قرار گرفت و بازو در وضعيت كنار بدن و آرنج در ۹۰ درجه فلكشن و آزمودني به مدت ۵ ثانيه حداكثر فشار را به دستگاه قدرت سنج وارد مي كرد. هر فرد سه تلاش را اجرا كردند و ميانگين اجراي فرد مبناي كار آماري قرار گرفت. يافته ها: انجام دوره تمريني باعث بهبود نسبت قدرت عضلات چرخش دهنده بازو مي­گردد (0/004=p). نتايج آزمون بنفروني نشان داد بين گروه سنتي و TRX  با گروه كنترل تفاوت معنادار وجود دارد (0/001 gt;p، 0/009= p به ترتيب)، اما در نتايج بين گروه تمريني سنتي و TRX تفاوت معناداري مشاهده نگرديد (0/58=p). با اين وجود تغييرات ميانگين در گروه TRX بيشتر بوده است. نتيجه گيري: از آنجايي كه اجراي تمرينات سنتي نيازمند چندين ابزار تمريني مي باشد ولي در تمرينات TRX فقط يك ابزار مورد نياز است. همچنين تمرينات TRX در زنجيره حركتي بسته اجرا مي گردد، مي توان نتيجه گرفت مي توان تمرينات TRX را به عنوان جايگزين تمرينات سنتي در مكان هاي با محدوديت فضاي تمريني مورد استفاده قرار داد.