تاثير سياست‌گذاري و ساختار بيمه درنظام سلامت بر نظام ارجاع پزشك خانواده شهري ايران

مقدمه: اهميت نظام ارجاع در سيستم سلامت تا آنجاست كه گفته شده 80 تا90 درصد بيماران در سطح اول مراقبت‌هاي بهداشتي درماني قابل تشخيص و درمان هستند، لذا اصلاح سيستم ارجاع مي‌تواند به ميزان زيادي بار مراجعات تخصصي و فوق تخصصي بيمارستان‌ها را كاهش دهد. پژوهش حاضر با هدف بررسي تاثير سياست‌گذاري نظام سلامت و ساختار بيمه سلامت بر نظام ارجاع برنامه پزشك خانواده شهري ايران در جهت بهبود و توسعه نظام مراقبت در سطوح اول، دوم و سوم نظام ارجاع بهداشت و درمان كشور انجام شده است. روش پژوهش: مطالعه حاضر يك مطالعه توصيفي همبستگي بود. با شناسايي نظام‌مند نظام ارجاع پزشك خانواده در كشورهاي مختلف سياست‌گذاري‌ها، هم‌چنين قوانين نظام بيمه‌اي كشورهاي مختلف استخراج و با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته و بر اساس روش آماري تحليل عامل اكتشافي و تاييدي تاثير اين عوامل بر نظام ارجاع شناسايي شد. جامعه پژوهش شامل 400 نفر از صاحب‌نظران پزشك خانواده درسطح كشور بود. كفايت داده‌ها براساس آزمون بارتلت و كيسرميرالكين ((KMO سنجيده شد. پايايي آزمون براساس آزمون آلفاي كرونباخ و پايايي تركيبي (CR) و هم‌چنين روايي آزمون براساس آزمون ميانگين واريانس مشترك AVE)) محاسبه و تاييد شد. يافته‌ها: سياست‌گذاري نظام سلامت و ساختار مناسب بيمه بر نظام ارجاع پزشك خانواده شهري موثر است. (به ترتيب با ضريب تاثير 0/804و0/860) در عامل quot;سياست‌گذاري نظام سلامت quot; مهم‌ترين متغير گويه 9 quot;نظارت بر ارائه خدمات در سطح اول، دوم و سوم ارجاع quot; با بارعاملي 0/774 و در بعد ساختار بيمه، مهم‌ترين متغير گويه 12 quot;اعمال محدوديت براي ارجاع بيماران در مطب‌ها quot; با بار عاملي 0/793 بود. نتيجه‌گيري: سياست‌گذاري نظام سلامت و ساختار نظام بيمه سلامت در پويايي و موفقيت نظام ارجاع پزشك خانواده شهري تاثير به سزايي دارند و مي‌توان با توجه به هر يك از اين عوامل گام موثري در بهبود نظام ارجاع و سلامت جامعه برداشت.