بررسي رابطه‌ي دوسويه بين بهداشت و بهره‌وري نيروي كار در ايران

مقدمه: افزايش كيفيت نيروي كار، يكي از مهم‌ترين عوامل موثر در بهبود بهره‌وري نيروي كار است و ارتقاي كيفيت نيروي كار نيز مي‌تواند از طريق بالابردن سطح سلامت و بهداشت نيروي كار حاصل گردد. هدف از اين مطالعه، بررسي رابطه‌ي دوسويه بين بهداشت و بهره‌وري نيروي كار در ايران است. روش پژوهش: روش به‌كار برده شده در پژوهش حاضر، از نوع علي تحليلي بوده و هدف پژوهش كاربردي مي‌باشد. آمار و اطلاعات مربوط به متغيرهاي به كاربرده شده در پژوهش نيز از بانك اطلاعات سري‌هاي زماني اقتصادي بانك مركزي و لوح فشرده‌ي شاخص‌هاي توسعه‌ي جهان استخراج شده ‌است. ابزار اقتصادسنجي مورد استفاده در پژوهش، نرم‌افزار Eviews نسخه‌ي 6 و روش اقتصادسنجي به كار برده شده در پژوهش، روش عليت تودا و ياماموتو و هم‌چنين روش هم‌انباشتگي جوهانسن جوسيليوس بوده و دامنه‌ي زماني پژوهش فاصله زماني فصل اول سال 1375 تا فصل چهارم سال 1395 و قلمرو مكاني پژوهش نيز كشور ايران است. هم‌چنين سطح معني‌داري نيز، 5 درصد مي‌باشد. يافته‌ها: رابطه‌ي دوسويه بين بهداشت و بهره‌وري نيروي كار وجود داشته و هم‌چنين يك درصد افزايش در مخارج بهداشتي خصوصي باعث افزايش 0/67 درصد در بهره‌وري نيروي كار و يك درصد افزايش در بهره‌وري نيروي كار باعث افزايش 1/48 درصد در مخارج بهداشتي خصوصي مي‌شود. نتيجه‌گيري: با توجه به تاثير مثبت بهداشت بر بهره‌وري نيروي كار و هم‌چنين تاثير مثبت بهره‌وري نيروي كار بر بهداشت، پيشنهاد مي‌شود كه سياست‌گذاران اقتصادي با اتخاذ سياست‌هايي در جهت افزايش بهداشت، موجبات بهبود بهره‌وري نيروي كار را فراهم ساخته و هم‌چنين با به‌كارگيري برنامه‌هايي در جهت بهبود بهره‌وري نيروي كار، گامي موثر در جهت افزايش سلامتي نيروي كار بردارند.