تأثير دستورالعمل‌هاي توجهي بر عملكرد تعادلي كودكان عادي و مبتلا به اختلال هماهنگي رشدي (DCD)

مقدمه : تحقيقات نشان داده‌اند كه براي اكتساب مهارت حركتي، هدايت كانون توجه بزرگسالان به نشانه‌هاي خارجي مؤثرتر از نشانه‌هاي دروني است. مطالعه حاضر با هدف بررسي دستورالعمل‌هاي توجهي بر عملكرد تعادلي كودكان عادي و كودكان مبتلا به اختلال هماهنگي رشدي (Developmental coordination disorder يا DCD) انجام شد. مواد و روش‌ها: 20 دانشجوي مرد، 20 كودك پسر عادي و 20 كودك پسر مبتلا به DCD با استفاده از پرسش‌نامه مشاهده حركتي آموزگاران انتخاب شدند. تكليف، آزمون تعادلي Stork بر روي ديسك بادي بود كه تحت دو شرايط آزمايشي شامل كانون توجه دروني (توجه به حداقل‌سازي حركات پا) و بيروني (توجه به حداقل‌سازي حركات ديسك) مورد سنجش قرار گرفت. داده‌ها با استفاده از آزمون‌هاي ANOVA، Tukey و Paired t تجزيه و تحليل گرديد. يافته‌ها: مطابق با فرضيه عمل محدود شده، بزرگسالان در حالت توجه بيروني عملكرد بهتري داشتند، اما براي كودكان عادي، به كارگيري كانون توجه دروني مفيدتر بود. تفاوت معني‌داري بين دو حالت كانون توجه در كودكان مبتلا به DCD مشاهده نشد. نتيجه‎گيري: پيشنهاد مي‌شود كاردرمانگران و مربيان ورزشي روش‌هاي توان‌بخشي و دستورالعمل‌هاي آموزشي خود را بر اساس سن، تجربه و وضعيت رشدي مراجعان تنظيم نمايند.