عنوان مقاله :
تأثير استفاده از آلوگرافت پوستي بر بقاي بيماران سوختگي ماژور
پديد آورندگان :
طاووسي ، حسن دانشگاه علوم پزشكي مشهد - بيمارستان امام رضا(ع)، مركز تحقيقات جراحي سرطان و دپارتمان سوختگي - گروه جراحي , احمدآبادي ، علي دانشگاه علوم پزشكي مشهد - بيمارستان امام رضا(ع)، مركز تحقيقات جراحي سرطان و دپارتمان سوختگي - گروه جراحي , خادم رضاييان ، مجيد دانشگاه علوم پزشكي مشهد - دانشكده پزشكي - گروه پزشكي اجتماعي و بهداشت عمومي , رضاپناه ، عليرضا دانشگاه علوم پزشكي مشهد - بيمارستان طالقاني - گروه جراحي , رشچي ، مريم دانشگاه علوم پزشكي مشهد - بيمارستان امام رضا (ع) - دپارتمان سوختگي , احمدي حسيني ، مريم دانشگاه علوم پزشكي مشهد - بيمارستان امام رضا (ع) - دپارتمان سوختگي , آهنجان ، زهرا دانشگاه علوم پزشكي مشهد - بيمارستان امام رضا (ع) - دپارتمان سوختگي
كليدواژه :
آلوگرافت پوستي , سوختگي , بقا , مشهد , طول مدت بستري
چكيده فارسي :
مقدمه آلوگرافت پوستي استاندارد طلايي، پوشش موقت زخم هاي سوختگي مي باشد. حتي در سوختگي هاي درجه 2 اين روش در مقايسه با درمان آنتي ميكروبيال موضعي، طول مدت بستري و موربيديته را كاهش مي دهد. با اين وجود مطالعه اي در مورد اثرات استفاده از آلوگرافت در بقاي بيماران سوختگي در ايران انجام نشده است. هدف مطالعه حاضر بررسي تأثير استفاده از آلوگرافت پوستي در طول مدت بستري و مرگ و مير بيماران در مركز ارجاعي سوختگي بيمارستان امام رضا (ع) در شرق كشور مي باشد. روش كار مطالعه حاضر به صورت مورد شاهدي بر روي بيماران سوختگي ماژور بستري شده در بيمارستان امام رضا (ع) مشهد در دوره زماني ابتداي مهر ماه سال1389 تا پايان شهريور سال1393 كه تحت عمل آلوگرافت پوستي قرار گرفته بودند، انجام شد. گروه شاهد را بيماران بستري شده در بخش سوختگي تشكيل مي دادند كه تحت آلوگرافت قرار نگرفته بودند و از نظر سن، جنس و درصد سوختگي با گروه مورد همسان سازي شدند. پيامد مورد بررسي، مدت زمان بستري بودن بيمار، وضعيت در زمان ترخيص (زنده، فوت شده) بود. نرم افزار آماري SPSS (نسخه 11.5) براي تحليل نتايج به كار گرفته شد. منحني بقاي كاپلان ماير و آزمون رتبه لگاريتمي براي مقايسه بقا در دو گروه و رگرسيون كاكس براي يافتن عوامل پيش بيني كننده مرگ به كار رفت. نتايج: 56 بيمار در گروه مورد و 112 نفر در گروه شاهد، تحت مطالعه قرار گرفتند. ميزان مرگ در مدت بستري در دو گروه تفاوت معني داري نداشت (0.434=p). اما تعداد روزهاي بستري در گروه مورد (13.9 ± 39) به طور معني داري بيشتر از گروه شاهد (14.5 ± 21.8) بود(0.001=p). ميانگين زمان بقا در گروه مورد (51 روز، دامنه اطمينان 95%= 4556) بيشتر از گروه شاهد (48 روز، دامنه اطمينان 95%= 3958) بود(0.017=p). سن(1.070 – 1.005=%95,CI 1.03=OR) و تعداد دفعات استفاده از آلوگرافت (0.945 – 0.142=95%,CI 0.038=OR) متغيرهاي پيشگويي كننده مرگ بودند. نتيجه گيري: اگر چه استفاده از آلوگرافت پوستي در سوختگي هاي وسيع (بيش از 50%) موجب كاهش مرگ و مير بيماران سوختگي شد، ولي استفاده از آن در سوختگي هاي كمتر از 50% در كاهش مرگ و مير بيماران موثر نبوده است. پيشنهاد مي شود با توجه به محدوديت دسترسي در اكثر مراكز سوختگي كشور، بيماران دچار سوختگي وسيع براي استفاده از اين فرآورده نجات بخش در اولويت قرار گيرند.
عنوان نشريه :
مجله دانشكده علوم پزشكي مشهد