مقايسه پاسخ هاي حاد و مزمن فشار خون، PWV و ABI به دو پروتكل متفاوت تمرين تناوبي

مقدمه  تحقيق حاضر به مقايسه پاسخ هاي حاد و مزمن فشار خون، سختي سرخرگي و بيماري عروق محيطي به 11 هفته تمرين تناوبي با دو شيوه متفاوت پرداخت. روش كار تعداد 31 نفر مبتلا به فشار خون بالا به شكل تصادفي به سه گروه كنترل (10=n)، SDHIIT (11=n) و LDHIIT (10n=) تقسيم شدند. تمرين گروه SDHIIT  شامل 27 تناوب 30 ثانيه اي با شدت 100-80 درصد VO2peak و فواصل بازيابي 30 ثانيه اي با شدت 2010 درصد VO2peak بود. گروه LDHIIT، 4 تناوب 4 دقيقه اي با شدت 90-75 درصد VO2peak و 4 تناوب 4 دقيقه اي بازيابي با شدت 30-15 درصد VO2peak را انجام دادند. پاسخ هاي فشار خون، PWV و ABI قبل وبعد از يك جلسه تمرين درابتدا و بعداز 11 هفته تمرين اندازه گيري شد. نتايج بعد از يك جلسه فعاليت ورزشي، تفاوت معني داري در PWV دو گروه ديده نشد (0.05≤p)، در حالي كه فشارخون سيستول، دياستول و ABI در دو گروه به طور معني داري كاهش يافت (P≤0.05). پاسخ حاد اين متغيرها بعد از 11 جلسه تمرين، كاهش معناداري در گروه LDHIIT در فشار خون سيستول (0.03=p) و متغير ABI (P 0.01) در گروه SDHIIT نشان داد. PWV وفشار خون تغيير معناداري نداشتند. اثر مزمن دومدل تمرين نشان داد همه ي متغيرها غيراز ABI در گروه LDHIIT  تغيير معناداري داشتند. نتيجه گيري هر دو مدل تمرين در شكل حاد خود فشار خون و عوامل هموديناميك را بهبود بخشيدند. با اين حال در طولاني مدت، SDHIIT در مقايسه با LDHIIT اثرگذاري نسبتاً بيشتري بر فشار خون و ديگر متغيرهاي وابسته به آن نشان داد.