بررسي رابطه بين ويژگي هاي فردي با استرس شغلي و تمايل به ترك خدمت

مقدمه: استرس شغلي امروزه يكي از پديده هاي مهم در زندگي اجتماعي و تهديدي جدي براي سلامتي پرستاران مي باشد. اين مطالعه باهدف بررسي ميزان شيوع استرس شغلي و تعيين ارتباط آن با ويژگي هاي فردي و تمايل به ترك خدمت در پرستاران شاغل در سه بيمارستان دولتي شهر سنندج انجام شده است. مواد وروش ها: اين مطالعه از دسته پژوهش هاي كاربردي و از نوع تحقيق توصيفي پيمايشي است و در تقسيمات تحقيقات توصيفي از نوع روش همبستگي است كه با استفاده از پرسشنامه استاندارد در بين 286 نفر از نمونه هاي جامعه آماري 972 نفري پرستاران شاغل در سه بيمارستان سطح شهر سنندج (بعثت 446 نفر پرستار، توحيد 412 نفر و قدس 114 نفر) توزيع گرديد. آزمون روايي صوري و پايايي آلفاي كرونباخ نيز نتايج قابل قبولي نشان داد. براي تحليل داده ها از آزمون هاي پيرسون و تحليل واريانس (آنوا) استفاده شده است. يافته ها: نتايج نشان مي دهد كه سه متغيرتحصيلات، سمت و جنسيت كاركنان رابطه معني داري با استرس شغلي نداشته ولي متغيرهاي سن ، نوبت كاري و سابقه كاري با استرس شغلي رابطه معني داري دارند. همچنين بين استرس شغلي و تمايل به ترك خدمت كاركنان نيز رابطه معني دار و مثبتي وجود دارد. نتيجه گيري: با مديريت و كنترل استرس شغلي از طريق شناسايي منابع آن و حذف و كنترل اين منابع مي توان بطور قابل توجهي از ميزان استرس در محيط هاي شغلي كاست.