بررسي وضعيت نگرش نسبت به مسواك زدن و روايي پرسشنامه آن بر اساس خودكارآمدي مسواك زدن در نوجوانان 15-13 ساله شهر اصفهان

مقدمه: با اينكه رفتار بهداشتي دهان و دندان با نگرش مرتبط است، رفتار مثبت در پي نگرش مثبت قابل بحث است. خودكارآمدي مسواك زدن، ابزار پيش بيني كننده مناسبي براي رفتار بهداشتي محسوب مي شود. هدف اين مطالعه بررسي توصيفي نگرش نسبت به مسواك زدن در نوجوانان اصفهان و ارتباط آن با خودكارآمدي مسواك زدنو عادت آن بود. مواد و روش ها: مطالعه از نوع مقطعيتحليلي و روي 400 دانش آموز 15-13 ساله مدارس دولتي شهر اصفهان صورت گرفت. نمونه گيري تصادفي دومرحله اي طبقه بندي شده انجام شد.با استفاده ازپرسشنامه هاي رواشده 40 گزاره اي نگرش نسبت به مسواك زدن و 6 گزاره اي خودكارآمدي مسواك زدن، اين دو سازه به ترتيب با طيف 0 تا 160 و 6 تا24 سنجيده شد. پس از استخراج يافته هاي توصيفي وضعيت نگرش و حيطه هاي آن، ارتباط آن با خودكارآمدي افراد در زمينه مسواك زدن توسط آزمون هاي آماري من ويتني و همبستگي اسپيرمن بررسي شد. يافته ها: در مجموع 381 پرسشنامه كامل شده، در دانش آموزان با ميانگين سني 0.3±14.2 سال و نسبت جنسيتي برابر مورد مطالعه قرار گرفت. ميانگين نمره كل نگرش در جمعيت مورد مطالعه 13.3±76 بود. نمره كل نگرش (0.021=P) و حيطه مسئوليت پذيري (0.008=P) در دختران بيشتر بود.ميانگين نمره خودكارآمدي 4.3±15.9 بوده و نمره كل نگرش با خودكارآمدي ارتباط معني داري نشان نداد، اما حيطه هاي ارزش ها، احساسات و مسئوليت پذيري ارتباط معني داري داشتند. ارتباط نگرش(0.01=P) و خودكارآمدي (0.001=P) با دفعات مسواك زدن معنادار بود. نتيجه گيري: وضعيت كلي نگرش به مسواك در جمعيت مورد مطالعه متوسط ارزيابي شد. با وجودي كه پرسشنامه نگرش به مسواك زدن با خود گزارشي مسواك زدن ارتباط معني دار نشان داد. اما براساس خودكارآمدي مسواك زدن در جمعيت حاضر روايي معياري نداشت. جنسيت در نمره نگرش نسبت به مسواك زدن موثر و در خودكارآمدي بي تاثير بود.