سنجش توسعه يافتگي شهرهاي شهرستان سقز با تاكيد بر نيروي بازار كار در بازه زماني 1345 تا 1385

يكي از عوامل اصلي در سنجش درجه توسعه يافتگي مناطق، وجود فرصت‌هاي شغلي در آن منطقه و ميزان عرضه و تقاضاي نيروي كار مي‌باشد كه در هر منطقه با توجه به ميزان عرضه و تقاضاي نيروي كار، مقدار كمبود شغل محاسبه و درجه توسعه‌ يافتگي آن بررسي مي‌گردد. يكي از مدل‌هايي كه وضعيت بازار نيروي كار را مورد سنجش قرار مي دهد، مدل بازار كار است. هدف از مطالعه حاضر بررسي وضعيت توسعه يافتگي بازار كار نقاط شهري شهرستان سقز در طي چهار دوره سرشماري از 1345 تا 1385مي‌باشد. تحقيق از نظر هدف كاربردي و از نظر روش، توصيفي تحليلي است. اطلاعات مورد نياز از نتايج تفضيلي سرشماري‌هاي عمومي نفوس و مسكن سال‌هاي 1345، 1355، 1365، 1375 و 1385 گردآوري شد. متغيرهاي مورد بررسي در اين مطالعه شامل: تعداد مهاجران به بيرون، نرخ رشد طبيعي، تعداد مهاجران وارد شده، بيكاري، اشتغال و نيروي كار است. نتايج به دست آمده از تحقيق نشان داد كه بازار نيروي كار در شهرستان سقز در هيچ يك از دوره‌ها متعادل نبوده است. اين عدم تعادل در بازار كار، مهاجرپذيري در نقاط شهري و نقطه مقابل آن مهاجرفرستي شديد در نقاط روستايي و عدم وجود فرصت‌هاي شغلي يكسان در نقاط شهري و روستايي، نقل و انتقالات بي‌رويه جمعيت در اين مناطق را موجب گرديده و نتيجه نهايي اين كه شهرستان سقز  با يك عدم تعادل در بازار كار رو به رو است.