بررسي تأثير عوامل انگيزشي بر پيشرفت يادگيري زبان‌آموزان در يك دانشگاه نظامي

مقدمه: اين مقاله به تأثير عوامل انگيزشي بر پيشرفت يادگيري زبان انگليسي در يك دورۀ فشردۀ آموزش زبان مي‌پردازد. روش: در اين مطالعه تعداد 94 نفر زبان‌آموز از يك دانشگاه نظامي در تهران با محدودۀ سني 20 تا 30  سال شركت كردند. شركت‌كنندگان نسخۀ ترجمه‌شده و اقتباس‌شده‌اي از آزمون انگيزش نگرش گاردنر را پر كردند. نتايج: از بررسي تحليل عاملي پرسشنامه، چهار متغير اصلي يعني: انگيزش، انگيزش تلفيقي، تأثير سازماني و اضطراب به‌دست آمد. مطالعۀ حاضر حاكي از آن بود كه انگيزش تركيبي، يادگيري زبان را به‌صورت مثبت، پيش‌بيني مي‌كند و انگيزش به‌عنوان يك پيش‌بيني‌گر مثبت براي پيشرفت در يادگيري زبان محسوب مي‌شود، درحالي‌كه تأثير سازماني به‌عنوان يك پيش‌بيني‌گر منفي پيشرفت در يادگيري زبان تلقي مي‌شود. بحث: اين مطالعه تأييد كرد كه با فرض درنظرگرفتن تمام مؤلفه‌هاي ديگر، انگيزه، مهم‌ترين عامل يادگيري زبان است. نتيجه‌گيري كلي اين مطالعه اين است كه انگيزه، تابع بافت است و هر بافت يادگيري زبان در اين مورد منحصربه‌فرد است  و مدل خاص خود را دارد.