بررسي تطبيقي مغازي يونس بن بُكَير با زياد بن عبدالله بَكّائي در تقرير سيره ابن اسحاق

يونس بن بُكَير (د. 199ق) و زياد بن عبدالله بَكّائي(د.183ق) از شاگردان ابن اسحاق(د. 150ق) بودند و مغازي او را نوشتند. با وجود همساني بيشتر گزاره‌هاي اين دو كتاب، مغازي بكائي بيشتر مورد توجه قرار گرفت و شرح­هاي گوناگون آن بر ماندگاري اين كتاب، تأثيري بسزا گذاشت. اين مقاله در صدد تبيين چرايي عدم توجه به مغازي يونس با وجود هم‌شاگردي بودن او با بكائي و داشتن شاگردي برجسته چون احمد ­بن­ جبار عطاردي (د. 270-272ق) است. براي پاسخ به اين پرسش افزون بر مقايسه سند، متن و شيوه نگارش اثر هر دو نويسنده، شخصيت و جايگاه علمي آنان با يكديگر مقايسه مي‌شود. بر اساس يافته‌هاي اين پژوهش، راز ماندگاري مغازي بكائي را بايد در فضاي سياسي و مذهبي نيمه دوم سده دوم هجري و برتري شاگرد بكائي بر شاگرد يونس جست‌وجو كرد.