ارتباط تمايز يافتگي خود و طرحواره هاي ناسازگار اوليه با رضايت زناشويي زنان متقاضي طلاق

The Relationship Between Self-Differentiation and Early Maladaptive Schemas with Marital Satisfaction of Divorced Women

مقدمه رضايت زناشويي به حالتي از خشنودي پايدار در رابطه بين زن و شوهر اطلاق مي شود كه احساس شادماني در روابط را پيش بيني مي كند. اين مطالعه با هدف بررسي ارتباط تمايزيافتگي خود و طرحواره هاي ناسازگار اوليه با رضايت زناشويي زنان متقاضي طلاق انجام گرفت. روش كار: اين پژوهش از نوع توصيفي - تحليلي بود. جامعه آماري پژوهش را كليه زنان مراجعه كننده به مجتمع هاي قضايي شهر تهران از ارديبهشت تا دي ماه سال 1396 تشكيل دادند كه پرونده طلاق آنان تا زمان انجام پژوهش در جريان بود. نمونه پژوهش نيز 225 از اين گروه زنان تشكيل مي دادند. براي جمع آوري اطلاعات، از روش نمونه گيري هدفمند استفاده شده و داده هاي پژوهش با استفاده از پرسشنامه هاي زوجي انريچ، مقياس تمايزيافتگي خود و پرسشنامه طرحواره هاي يانگ گردآوري شد كه از روايي و پايايي مناسبي برخوردار بودند. داده هاي پژوهش با استفاده از ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون چند متغيره گام به گام و به كمك نرم افزار تحليل آماري SPSS. V22 تجزيه و تحليل گرديد. يافته ها: نتايج بدست آمده نشان داد كه ارتباط بين زير مقياس هاي طرحواره هاي ناسازگار اوليه با مولفه هاي رضايت زناشويي معنادار بوده و متغير تمايزيافتگي نيز رابطه معني داري با مولفه هاي رضايت زناشويي دارد (0.01>P). يافته هاي رگرسيون گام به گام نيز نشان دهنده اين بود كه مولفه هاي متغير طرحواره هاي ناسازگار در مدل رگرسيون در حدود 36.6 درصد از واريانس متغير رضايت زناشويي و مولفه هاي متغير تمايز خود در مدل ارائه شده در حدود 8.1 درصد از واريانس متغير رضايت زناشويي را تبيين مي كنند. نتيجه گيري: با توجه به يافته هاي مطالعه حاضر، پيشنهاد مي شود با كنترل طرحواره هاي ناسازگار اوليه و افزايش تمايزيافتگي زنان داراي ناسازگاري و رضايت زناشويي پايين، مي توان تاثير مهمي بر افزايش رضايت زناشويي و كاهش گرايش به طلاق داشت. لذا ضروري است كه با ارائه مداخلات درماني در جهت كاهش طرحواره هاي ناسازگار اوليه و افزايش تمايزيافتگي خود زنان متقاضي طلاق اقدام گردد.

Introduction: Marital satisfaction is a condition of a lasting satisfaction in the relationship between husband and wife, which predicts a sense of happiness in relationships. The aim of this study was to The Relationship between self-differentiation and early maladaptive schemas with marital satisfaction of divorced women. Methods: This descriptive correlational study and research is one. The statistical population of the study consisted of all women referring to judicial complexes in Tehran from May to 2018, whose divorce cases were ongoing until the research was completed. The sample included 225 women from this group. The data were collected using purposeful sampling method. The data were collected using Enrique's paired questionnaire, self-differentiation scale and Young's Schema Questionnaire. Data were analyzed using Pearson correlation coefficient and multivariate regression stepwise using SPSS software. V22 was analyzed. Results: The results showed that the correlation between the subscales of the initial maladaptive schemas and the marital satisfaction components was significant, and the differentiation variable had a significant relationship with the components of marital satisfaction (P <0.01). The stepwise regression findings also indicated that the variables of the maladaptive schemas in the regression model were about 36.6% of the variance of marital satisfaction variable and the variables of their differentiation in the proposed model were about 1.8% of variance of marital satisfaction variable Explaining. Conclusions: According to the findings of this study, it can be concluded that by controlling the early maladaptive schemas and increasing the differentiation of women with incompatibility and low marital satisfaction, there can be significant effects on marital satisfaction and decreasing tendency toward divorce. Therefore, it is necessary to provide treatment interventions in order to reduce the early maladaptive schemas and to increase the differentiation of female applicants for divorce.