بررسي تجربي اثر شوري و نوع يون بر پايداري امولسيون‌هاي آب در نفت

از ميان روش‌هاي ازدياد برداشت نفت، تزريق آب و بخصوص تزريق آب كم‌شور، روش ازدياد‌برداشت كم‌هزينه‎اي محسوب مي‌شود. در سال‌هاي اخير مطالعات در اين مورد بيشتر به بررسي اثر تزريق آب برروي برهم‌كنش سنگ/ نفت/ آب تخصيص داده شده است. هدف از انجام مطالعه پيش‌رو بررسي برهم‌كنش سيال/ سيال و بدون در نظر گرفتن وجود سنگ است كه درمورد آن مطالعات كمي انجام شده است. در آزمايش‌هاي اين پژوهش تعدادي تست بطري طراحي و انجام شده است كه در آن 20% نفت خام مرده و 80% آب با شوري‌هاي مختلف از ppm000/6 تا ppm000/40 در مجاورت هم قرار گرفتند. با نمونه‌گيري از قسمت امولسيوني شده در سطح تماس بين آب و نفت، توزيع اندازه قطرات آب در نفت به‌دست آمد. اندازه قطرات آب از 02/0 تا mm 65/1 (با در نظر گرفتن داده‌هايي كه مقادير آنها خارج از محدوده ديگر داده‌ها بوده است) و فراواني نسبي دسته‌بندي‌ها حداكثر mm 73/0 بود. نتايج نشان داد كه با كاهش شوري اندازه قطرات نيز كاهش يافته و همچنين، از بين نمك‌هاي مورد آزمايش (سديم كلريد، كلسيم كلريد، منيزم كلريد و سديم سولفات)، كلسيم كلريد بيش از سه نمك ديگر توانايي در جذب مواد فعال سطحي طبيعي نفت به‌سمت سطح تماس و افزايش پايداري امولسيون را دارد. در آزمايش‌هاي مربوطه نشان داده شد كه توان افزايش پايداري امولسيون توسط نمك‌ها (جذب مواد فعال سطحي طبيعي نفت مانند آسفالتين و رزين به‌سمت سطح تماس) به‌ترتيب كلسيم كلريد، منيزيم كلريد، سديم سولفات و سديم كلريد است. اين امر به‌دليل واكنش يون‌هاي نمك موجود در آب با نفت و تفاوت در چگالي بار هر يك از يون‌ها و فعاليت سطحي آن‌ها است.