عملكردمديريت شهري در بازآفريني بافتهاي فرسوده منطقه موردي منطقه۱۹شهرداري كلانشهرتهران

افزايش شهرنشيني همواره با خود مشكلاتي را همراه داشته است. يكي از مشكلات شهرنشيني ساماندهي و بهبودكيفيت زندگي در بافت فرسوده است. فرسودگي فيزيكي كالبدي بافت شهري منطقه 19 تهران، فرصتي براي سكونت اقشار كم درآمد روستايي و شهري كه فاقد توان مالي مي باشند را فراهم آورده كه به تبع آن چرخه اي از فرسودگي و فقر اجتماعي فضايي را در اين محلات دامن زده است. تراكم مسكوني، پلاك هاي ريزدانه و با سابقه هاي بالاي 50 سال و معابر تنگ از بزرگترين مشكلات منطقه 19 شهرداري تهران است. اهداف مورد نظر در انجام اين تحقيق، شناخت وضعيت كالبدي بافت فرسوده منطقه و ارائه راهبردهاي مناسب كالبدي جهت ساماندهي و توانمندسازي بافت فرسوده و دستيابي به سيستم مناسب مديريتي جهت ساماندهي و توانمند سازي بافت فرسوده و شناسايي نقاط قوت وضعف طرح هاي احياء ونوسازي بافت هاي فرسوده و بررسي آثار وپيامدهاي منفي بافت فرسوده منطقه در ساختار فضايي شهر تهران است. تحقيق حاضر بر اساس هدف از نوع توسعه اي و با توجه به ماهيت، توصيفي تحليلي مي باشد. شيوه جمع آوري اطلاعات كتابخانه اي – پيمايشي است. بدين منظور برداشت هاي ميداني ازطريق ارائه پرسشنامه و مصاحبه با ساكنين محله و نيز با كارشناسان جهت دريافت نظرات و ديدگاه هاي علمي صورت گرفته است و براي بررسي اطلاعات و تجزيه و تحليل آنها از نرم افزار Spss وExcel و مدل تحليلي SOWT استفاده شده است. ارزيابي صورت گرفته نشان از اثرات مثبت تسهيلات در عملكرد بهتر مديريت شهري در بهبود كيفيت بافت فرسوده منطقه داشته است. اگرچه اعمال تسهيلات تشويقي لازمه تحقق نوسازي بافت هاي فرسوده است ليكن كافي به نظر نمي رسد. در واقع در كنار اين سياست هاي حمايتي و تشويقي، بسترهاي لازم اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي و فيزيكي لازم مي بايست مهيا گردد. بايد اضافه نمود كه اعطاي تسهيلات تشويقي منجر به مشاركت بيشتر مردم در جريان بهسازي منطقه شده، كه اين امر نيز ميتواند در ياري رساندن به مديريت شهري در اجراي برنامه هاي نوسازي و بهسازي بافت فرسوده منطقه مؤثر واقع شود .