نقش ميانجي سبك زندگي ارتقاء دهنده سلامت در ارتباط سندرم خستگي مزمن با عامل هاي شخصيتي(مطالعه موردي؛ كاركنان بيمارستان اميرالمومنين تبريز)

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش ميانجي سبك زندگي ارتقاءدهنده سلامت در ارتباط سندرم خستگي مزمن با عامل هاي شخصيتي در كاركنان بيمارستان اميرالمومنين تبريز انجام پذيرفت. روش: پژوهش، توصيفي و از نوع همبستگي مي باشد. جامعه آماري شامل كليه كاركنان بيمارستان كليوي اميرالمومنين شهر تبريز(N=250) مي باشد از  اين تعداد و بر اساس جدول مورگان نمونه اي به حجم 100(55 مرد و 45 زن) نفر و به روش نمونه گيري تصادفي انتخاب شد و پرسشنامه خستگي مزمن جيسون، پرسشنامه 5عامل شخصيتي نئو و سبك زندگي ارتقاءدهندۀ سلامت والكر، سي كرست و پندر تكميل گرديد. براي تحليل داده ها از مدل معادلات ساختاري استفاده گرديد. يافته‌ها: نتايج حاكي از نقش ميانجي سبك زندگي ارتقاءدهنده سلامت در رابطه سندرم خستگي مزمن با عامل هاي شخصيتي دارد و مطابق با يافته هاي پژوهش، ارتباط سندرم خستگي مزمن با عامل هاي شخصيتي از جمله روان رنجوري(0.583)؛ برون گرايي(0.404)؛دلپذيربودن(0.186)؛ تجربه پذيري(0.383)؛ با وجدان بودن(0.213) و سبك زندگي سلامت محور(0.472) مي باشد. نتيجه‌گيري: نتايج حاكي از نقش ميانجي سبك زندگي ارتقاءدهنده سلامت در رابطه سندرم خستگي مزمن با عامل هاي شخصيتي دارد و اثر سندرم خستگي مزمن با عامل هاي شخصيتي به صورت مستقيم بوده و سبك زندگي ارتقاءدهنده سلامت به عنوان متغير ميانجي اثرغيرمستقيمي در اين ارتباط به وجود آورده است.