اثربخشي آموزش مبتني بر روان شناسي مثبت نگر بر كيفيت زندگي و شادكامي در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر بررسي اثربخشي آموزش مبتني بر روان شناسي مثبت نگر بر كيفيت زندگي و شادكامي در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو بود. روش: اين پژوهش نيمه آزمايشي، از نوع پيش آزمون – پس آزمون و پيگيري  با گروه كنترل بود.جامعه آماري پژوهش  شامل بيماران مبتلا به ديابت نوع دو مراجعه كننده به مركز سلامت حضرت علي(ع) شهر اصفهان در سال1396 بودند. كه از بين آنها 30 نفر از افراد مبتلا به ديابت به  روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه 15 نفره آزمايش و كنترل گمارده شدند. . گروه آزمايش به مدت 8 جلسه 90 دقيقه اي ، آموزش مبتني بر رويكرد روانشناسي مثبت نگر دريافت كردند و براي گروه كنترل هيچ گونه درماني صورت نگرفت .  هر دو گروه قبل و بعد از انجام مداخله و در مرحله پيگيري با استفاده از پرسشنامه هاي كيفيت زندگي سازمان بهداشت جهاني (1996) و شادكامي اكسفورد (1989) مورد سنجش و بررسي قرار گرفتند. يافته‌ها: تجريه و تحليل داده ها به وسيله تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر نشان داد كه آموزش مبتني بر روان شناسي مثبت نگر بر كيفيت زندگي و شادكامي بيماران مبتلا به ديابت نوع دو تاثير معنادار داشته و بين گروه آزمايش و كنترل تفاوت معناداري وجود دارد (P 0.001). نتيجه‌گيري: آموزش مبتني بر رويكرد روانشناسي مثبت نگر به طور موثري باعث بهبود كيفيت زندگي و شادكامي در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو مي گردد. بنابراين توصيه مي شود از اين رويكرد درماني براي كمك به ارتقاء كيفيت زندگي و شادكامي اين بيماران استفاده شود.