نقش نگراني در مورد ابتلا به سرطان سينه و خودكارآمدي ماموگرافي در قصد و رفتار غربالگري ماموگرافي

مقدمه: از جمله سرطان هاي شايع، سرطان سينه است كه نشان دهنده يكي از مسائل بهداشتي مهم بوده كه جمعيت بسياري با آن درگير هستند. بنابراين انجام ماموگرافي به طور منظم روشي براي تشخيص زودرس و قبل از پيدايش هر گونه نشانه مشخص توسط فرد و پيشرفت بيماري ااست. با توجه به نرخ پايين انجام ماموگرافي در ايران هدف از پژوهش حاضر بررسي نقش نگراني در مورد ابتلا به سرطان سينه و خودكارآمدي ماموگرافي در قصد و رفتار غربالگري ماموگرافي در زنان 40 تا 60 سال بود. روش: جامعه آماري در پژوهش حاضر تمامي زنان 40 تا 60 در منطقه 1 و 2 شهر اراك بود. نمونه پژوهش تعداد 305 زن در بازه سني 40 تا 60 سال از ناحيه 1 و 2 شهر اراك را دربرداشت.  شركت كنندگان به پرسشنامه هاي نگراني نسبت به سرطان پستان (BCWS، لرمن، 1991)، مقياس خودكارآمدي ماموگرافي (MSS، چمپيون، 2005) و قسمت قصد و عمل ماموگرافي پرسشنامه تئوري رفتار برنامه ريزي (PBTQ، سرگزي و همكاران، 1393) شده پاسخ دادند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS23 تحليل گرديد. يافته ها: مطابق با تحليل داده ها، ارتباط نگراني در سطح بالا و  متوسط  با قصد ماموگرافي معنادار بود (p≤0/01) اما نگراني در سطح بالا با عمل غربالگري ماموگرافي ارتباط مستقيم و معنادار داشت. هم چنين يافته ها نشان داد ارتياط خودكارآمدي بالا با قصد و عمل غربالگري ماموگرافي مثبت و معنادر است (p≤0/01). نتيجه گيري: سطوح بالا از نگراني در مورد ابتلا به سرطان سينه مي تواند برانگيزاننده افراد براي قصد و عمل غربالگري ماموگرافي باشد. هم چنين خودكارآمدي ماموگرافي بالاتر نرخ بالاتري از قصد و عمل غربالگري ماموگرافي پيش بيني مي كند.