نقش روان رنجوري و ذهن آگاهي در پيش بيني كيفيت زندگي بيماران ديابتي شهرستان دلفان

زمينه و هدف: پژوهش حاضر با هدف تعيين نقش روان‌رنجوري و ذهن‌آگاهي در پيش‌بيني كيفيت زندگي بيماران ديابتي شهرستان دلفان انجام شده است. مواد و روش‌ها: اين پژوهش يك مطالعه توصيفي از نوع همبستگي است. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه بيماران ديابتي شهر دلفان در نيمه دوم سال 1394، به تعداد 945 نفر بود. بر اين اساس با استفاده از فرمول كوكران تعداد 197 نفر با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي ساده انتخاب شدند. براي اندازه‌گيري متغيرهاي پژوهش از پرسشنامه ذهن‌آگاهي بائر و همكاران، پرسشنامه كيفيت زندگي سازمان بهداشت جهاني و پرسشنامه روان‌رنجوري نئو استفاده گرديد. داده‌ها با استفاده از آزمون همبستگي پيرسون و آزمون رگرسيون گام‌به‌گام تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج پژوهش نشان داد كه بين ذهن‌آگاهي با كيفيت زندگي در بيماران ديابتي رابطه معنادار مثبت وجود دارد، و بين روان‌رنجوري با كيفيت زندگي در بيماران ديابتي رابطه معنادار منفي وجود دارد. با توجه به مقادير بتا عدم قضاوت (0.249=Beta )، روان رنجوري با ضريب بتا (0.588= Beta)، عمل آگاهانه با ضريب بتا (0.286= Beta) و مشاهده با ضريب بتا (0.151= Beta) به عنوان قوي ترين متغيرها براي پيش بيني كيفيت زندگي بيماران ديابتي مي باشند. نتيجه‌گيري: با توجه به نقش روان‌رنجوري و ذهن‌آگاهي بر كيفيت زندگي بيماران ديابتي به نظر مي‌رسد با بالا بردن كيفيت زندگي در بيماران ديابتي مي توان به پرورش ذهن‌آگاهي درست در اين بيماران اميدوار بود و روان رنجوري آنان را كاهش داد.