اثر بخشي گروه درماني مبتني بر پذيرش و تعهد بر كيفيت زندگي سالمندان مبتلا به سندرم آشيانه خالي

پيش زمينه و هدف: سندرم آشيانه‌ي خالي نوعي پژمردگي روحي است كه به دنبال خالي شدن منزل از فرزندان و عدم حضور آنها در كنار والدين، در پدر و مادر احساس مي‌شود و از انجايي كه وقوع اين سندرم در دوران ميانسالي و سنين بالاتر ممكن است به لحاظ اجتماعي در اين گروه سني، تاثير ويژه‌اي بر سلامت كلي جامعه داشته باشد لذا پژوهش حاضر با هدف، تعيين اثربخشي گروه درماني مبتني بر پذيرش و تعهد بر كيفيت زندگي سالمندان مبتلا به سندرم آشيانه خالي انجام شده است.مواد و روش‌ ها: روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيـش آزمون ـ پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري را تمامي افراد سالمند مراجعه كننده به مركز روان درماني سپيد مشهد در سال 1397 تشكيل دادند. از اين جامعه‌ي آماري به شيوه نمونه گيري هدفمند و داوطلبانه، تعداد 30 سالمند به عنوان نمونه انتخاب، به طور كاملا تصادفي در دو گروه 15 نفري آزمايش و كنترل جايگزين شدند. گروه آزمايش تحت 8 جلسه 90 دقيقه‌اي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد قرار گرفتند و گروه كنترل هيچ درماني را دريافت نكردند. هر دو گروه در آغاز و پايان درمان به پرسشنامه كيفيت از زندگي (IRQOL) پاسخ دادند. تجزيه و تحليل آماري داده ها، با نرم افزار spss22 و آمار استنبـاطي (آزمون تحليل كوواريانس) انجام شد (0.01 p).يافته‌ها: نتايج نشان داد كه ميانگين نمرات كيفيت زندگي در پس آزمون گروه آزمايش به طور معناداري از ميانگين نمرات پس آزمون در گروه كنترل بالاتر است. نتيجه گيري: بر اساس يافته‌ها در گروه ازمايش در مقايسه با گروه كنترل، كيفيت زندگي در زمان پس آزمون به طور معناداري افزايش يافته است. يافته‌هاي اين پژوهش نقش و اهميت درمان مبتني بر پذيرش و تعهد در افزايش كيفيت زندگي در سالمندان مبتلا به سندرم اشيانه خالي را خاطر نشان مي‌سازد.