نوستالژي فردي و تاريخي و برنامه ريزي جذب گردشگر به شهر تهران

هدف پژوهش حاضر بررسي اثر نوستالژي تاريخي و فردي برروي انگيزه سفر و اثر آن بر قصد سفر است روش پژوهش حاضر توصيفي پيمايشي است. اين پژوهش حس نوستالژي تاريخي و فردي كه در طي سفر براي گردشگران ايجاد مي شود و منجر به رضايت آنها و انگيزه سفر مي گردد را بررسي مي كند. بعد از مرور ادبيات پژوهش يك مدل مفهومي طراحي شد و با استفاده از مدل معادلات ساختاري مورد آزمون قرار گرفت. پرسشنامه پژوهش براساس مدل پژوهش طراحي گرديد و روايي آن مورد تاييد خبرگان قرار گرفت. جامعه آماري گردشگران شهر تهران بودند كه به دليل نامعين بودن جامعه ابتدا يك مطالعه مقدماتي با توزيع پرسشنامه بين 20 نفر از گردشگران انجام شد و با برآورد واريانس نمونه اوليه در سطح اطمينان 95 درصد، حجم نمونه محاسبه گرديد(100 نفر) .110 پرسشنامه توزيع شد كه از اين تعداد 100 نفر پاسخ دادند. داده ها با استفاده از نرم افزار پي ال اس مورد تحليل قرار گرفت نتايج نشان مي دهد كه نوستالژي فردي تاثير به سزايي بر انگيزه ها سفر به تهران ندارد بلكه نوستالژي تاريخي اين انگيزه را متاثر مي كند همچنين نتايج نشان داد كه انگيزه سفر تاثير به سزايي در قصد سفر به تهران دارد. اين پژوهش با آشكار كردن اهميت نوستالژي تاريخي مديران گردشگري را به استفاده از سازه ها و آثار تاريخي براي ترغيب گردشگران برمي انگيزاند. اين امر به حفظ آثار تاريخي در شهر تهران نيز كمك مي كند.