تحليل فضايي تاب‌آوري اجتماعي، اقتصادي اجتماعات محلي در برابر زلزله (مطالعه موردي: بخش آفتاب – شهرستان تهران)

امروزه، تاب‌آوري راهي براي تقويت جوامع محلي با استفاده از ظرفيت‌هاي آن‌ها نسبت به سوانح طبيعي مطرح مي‌شود. در اين راستا،‌ هدف اين پژوهش تحليل و ارزيابي ابعاد و مؤلفه‌هاي تاب‌آوري اجتماعي اقتصادي اجتماعات محلي بخش آفتاب است. روش تحقيق در اين بررسي توصيفي تحليلي بوده كه آمار و اطلاعات آن با استفاده از پرسشنامه به‌دست‌آمده است. جامعه آماري اين پژوهش شامل 7811 خانوار ساكن در دو دهستان خلازير و آفتاب است كه با استفاده از فرمول كوكران، نمونه‌اي به حجم 216 نفر از بين آن‌ها با روش نمونه‌گيري تصادفي انتخاب گرديد. در اين پژوهش به‌منظور وزن دهي شاخص‌ها از تكنيك دلفي و به‌منظور تحليل داده‌ها در راستاي سطح‌بندي سكونتگاه‌هاي روستايي از تكنيك پراميتي استفاده گرديده است. بر اساس يافته‌هاي تحقيق تنها شاخص شرايط شغلي و درآمدي با ميانگين 3.41 بالاتر از حد متوسط سطح تاب‌آوري قرار دارد. و ويژگي‌هاي جمعيتي، آگاهي و دانش نسبت به بلاياي طبيعي در شرايط متوسطي از سطح تاب‌آوري هستند و شاخص‌هاي پيوند و همكاري‌هاي اجتماعي و ظرفيت جبران خسارات مالي در پايين‌تر از سطح متوسط تاب‌آوري قرارگرفته‌اند. نتايج پراميتي نشان داد روستاهاي نعمت‌آباد، صالح‌آباد و مرتضي گرد در رتبه‌هاي اول تا سوم هستند. همچنين نتايج تحليل كريجينگ نشان داد وضعيت تاب‌آوري اجتماعي اقتصادي در منطقه موردمطالعه در نواحي مركز و شمال بخش در وضعيت نامناسب و در مناطق جنوبي و شمال غربي در وضعيت بهتري قرار دارند.