سيره تربيتي پيشوايان ديني در مقابله با تنبيه ‌بدني كودكان

مطالعه سيره تربيتي پيشوايان ديني از جمله پيامبر اسلام۹ و امامان معصوم نشان مي‌دهد كه نظام تربيتي آنان برگرفته از تربيت الهي است كه به كمال مطلق توجه دارد، لذا همواره رشد فرد را در نظر مي‌گيرد و همواره بر پيشگيري پيش از درمان تأكيد مي‌كند. روش اسلام در تربيت كودك، محبت، پند و نصيحت توأم با مدارا و احتياط يعني جذب است كه بايد در عين حال دلنشين و مؤثر باشد. بنابراين تنبيه و مجازات نخستين عامل تربيتي در اسلام نيست، بلكه ابزاري است كه در صورت سودمند واقع نشدن رفق و محبت در ايجاد عادات خوب به كار مي‌آيد. در تربيت اسلامي‌‌زياده‌روي ديده نمي‌شود و فقط از اين راه مي‌توان افرادي معتدل را تربيت كرد؛ به طوري كه تمام قواي او اشباع و تعديل شوند و جسم و روح و عقل، هماهنگ باشند. در ديدگاه حقوق و فقه اسلامي، گر چه تنبيه ‌بدني كودك توسط والدين، در حدي كه موجب سرخي، سياهي و كبودي بدن نگشته و آن هم در راستاي تربيت و هدايت آن في‌الجمله جايز دانسته شده است؛ اما در عين حال، خشونت والدين عليه كودك را مذموم دانسته و آن ‌را مضر به تربيت و هدايت فرزند مي‌داند. در مقابل والدين را تشويق و ترغيب به مهر و محبت و نوازش كودك مي‌نمايد.