نقش پروژه‌هاي آبخيزداري در كاهش فرسايش و رسوب حوضه‌هاي آبخيز

فرسايش خاك پديده‌اي است كه به‌‌ويژه در شرايط تشديد شونده منجر به تخريب و از بين رفتن خاك مي‌شود. ازآنجاكه حيات جوامع انساني مستلزم وجود آب و خاك است، براي جلوگيري از فرسايش خاك و هدر رفتن آب، عمليات مختلف بيولوژيكي و مكانيكي براي كاهش فرسايش، كنترل رواناب و بهبود شرايط پوشش گياهي اجرا مي‌شوند. در اين تحقيق به‌منظور ارزيابي نقش عمليات آبخيزداري (بيولوژيكي و مكانيكي) بر فرسايش و رسوب حوضه چهل‌گزي سنندج، پس از شناسايي عمليات اجراشده، فرسايش و رسوب حوضه با بهره‌گيري از پارامترهاي مدل پسياك، تعيين شد. سپس تأثير عمليات آبخيزداري با محاسبه مجدد فرسايش و رسوب و از طريق آزمون‌هاي آماري بررسي شد. نتايج نشان داد رسوب‌دهي ويژه حوضه از 2.7 به 2.5 تن در هكتار كاهش‌يافته است. همچنين از سطح كلاس‌هاي با رسوب‌دهي بالا، كاسته شده و سطح كلاس‌هاي با رسوب‌دهي پايين، افزايش پيداكرده است. تحليل آماري نشان داد كه بين رسوب‌دهي قبل و بعد از اجراي عمليات آبخيزداري اختلاف معني‌دار وجود دارد.