جايگاه حقوق بشر در سياست خارجي اتحاديه اروپا در قبال ج. ا. ايران

اتحاديه اروپا يكي از كنشگران تاثيرگذار در حوزه روابط بين الملل است كه در دوران پس از جنگ سرد توانسته است با تدوين سياست خارجي و امنيتي مشترك در پيمان ماستريخت (۱۹۹۲) نقش فعال تري در موضوع هاي بين المللي ايفا كند. اين اتحاديه با توجه به ضعف هاي جدي در حوزه مسائيل امنيتي و دفاعي تلاش كرده است با استفاده از قدرت هنجاري خود به دنبال افزايش اثرگذاري خود در حوزه هاي موضوعي و البته مناطق جغرافيايي خاص باشد. حقوق بشر وتلاش براي ارتقاي دمكراسي در كشورهاي مختلف يكي از ابزارهاي اصلي اتحاديه اروپا در پيشبرد سياست هاي مورد نظر خود است. همچنين اين اتحاديه همواره يكي از مهم ترين شريك هاي تجاري جمهوري اسلامي ايران در چهار دهه گذشته بوده است. با اين حال، برخي مسائل و تحولات موجب شده است تا روابط تهرانبروكسل در برخي مقاطع به شدت دچار تنش شود.تروريسم، حقوق بشر، سلاح هاي كشتارجمعي و منازعه اعراب و اسرائيل چهار حوزه موضوعي اختلافي ميان تهران و بروكسل است. در مقاله پيش رو تلاش مي شود به اين پرسش، پاسخ داده شود كه موضوع حقوق بشر از چه جايگاهي در روابط ميان اتحاديه اروپا برخوردار بوده است. همچنين اين فرضيه مطرح شده است كه اتحاديه اروپا با توجه به رويكرد هنجاري خود به دنبال ارتقاي سطح حقوق بشر و دمكراسي در ايران بوده است، اما در مقاطع مختلف همواره موضوع امنيت بر حقوق بشر اولويت داده شده است.