اثر تمرينات استقامتي، قدرتي و موازي بر مقادير اينترلوكين-6 و كورتيزول پلاسماي مردان تمرين نكرده

هدف از پژوهش حاضر، بررسي اثر 10 هفته تمرين استقامتي، قدرتي و موازي بر ميزان اينترلوكين6 و كورتيزول پلاسماي مردان تمرين نكرده بود. به همين منظور، تعداد 38 آزمودني مرد سالم (با ميانگين سني 1.21±24.89 سال و ميانگين قد 6.52±175.87 سانتي متر و وزن 9.33±71.98 كيلوگرم) به صورت تصادفي در گروه هاي تمرين استقامتي(n=10)،  قدرتي(n=9)، موازي (n=10) و كنترل (n=9) جايگزين شدند. آزمودني ها هفته اي سه جلسه به تمرين دويدن بر روي نوارگردان، تمرينات قدرتي با وزنه هاي آزاد و يا تركيبي از اين دو(تمرين قدرتي در ابتداي جلسه) پرداختند. پس از 10 هفته تمرين، افزايش معناداري در قدرت بيشينه حركات اسكوات و پرس سينه در گروه هاي قدرتي و موازي مشاهده شد P=0.00)). افزايش مشابهي نيز در گروه هاي استقامتي و موازي ملاحظه گرديدP=0.00) ). تمرينات استقامتي منجر به تغيير معناداري در سطوح پلاسمايي اينترلوكين6 (p=0.107) و كورتيزول (p=0.38) نشد. تمرينات قدرتي نيز تأثير معناداري بر سطوح پلاسمايي اينترلوكين6 نداشت(p=0.630) ، اما موجب افزايش معناداري در سطوح پلاسمايي كورتيزول شد (p=0.001). در نتيجه اجراي تمرينات موازي هم تغييرات معناداري در سطوح پلاسمايي اينترلوكين6 مشاهده نگرديد (p=0.162)  و سطوح پلاسمايي كورتيزول نيز افزايش غيرمعناداري داشت (p=0.38). با اين حال، تنها تفاوت تغييرات (D) در ميزان اينترلوكين6 گروه موازي     به صورت معناداري پايين تر از گروه كنترل بود(1.475±0.71 در مقابل 1.31±0.855) (p=0.016). در مجموع، نتايج پژوهش حاضر نشان داد كه افزودن تمرين قدرتي به برنامه تمرين استقامتي به عنوان عامل مخل در عملكرد دستگاه ايمني افراد تمرين نكرده مطرح نيست و حتي مي تواند در بهبود آن مؤثر باشد.