تاثير آرمان گرايي توسعه اي جوانان تهراني بر گرايش آن ها به مهاجرت

هدف از اين مقاله، بررسي تاثير آرمان گرايي توسعه اي جوانان تهراني بر گرايش آن ها به مهاجرت است. چارچوب نظري اصلي تحقيق، نظريه مكتب وابستگي و نظريه والرشتاين است. اين تحقيق با روش پيمايشي و با روش نمونه گيري چند مرحله اي از بين جوانان 18 تا 30 ساله تهراني انجام گرديد؛ بدين صورت كه ابتدا مناطق بر اساس شاخص‌هاي توسعه يافتگي به چهار خوشه تقسيم شده و سپس با استفاده از روش نمونه‌گيري طبقه‌اي و متناسب با حجم جمعيت جوان براي هر طبقه محاسبه گرديده و بار ديگر داخل هر يك از طبقات به صورت جداگانه نسبت به حجم هر كدام از مناطق 22گانه، نمونه‌ها توزيع شده است. مجموع كل نمونه‌هاي انتخاب شده، 1217 نفر مي‌باشد و با پرسش نامه محقق ساخته به تحقيق از آنها درباره موضوع مطروحه پرداخته است. يافته هاي تحقيق نشان مي دهد آرمان گرايي توسعه اي با ضريب مسير 0.441 از ميان متغيرهاي تعريف شده به عنوان قويترين متغير بر گرايش به مهاجرت در بين جوانان تاثير داشت. در مرتبه بعدي گرايش مذهبي افراد است كه خود متاثر از متغيرهاي ديگر بوده، ولي خودش به طور مستقيم اثر قابل توجهي بر گرايش به مهاجرت جوانان داشته است. بنابراين متغير گرايش مذهبي با ضريب اثر(0.195) دومين متغير بوده كه اثر مستقيم در ميزان گرايش به مهاجرت جوانان داشته است؛ به اين معنا كه با بالا رفتن گرايش مذهبي افراد ميزان گرايش آنها به مهاجرت رو به پايين آمده است. در مرتبه بعدي متغير سرمايه اجتماعي با ضريب اثر(0.188) بيشترين تأثير مستقيم را بر روي ميزان گرايش به مهاجرت جوانان دارد؛ به اين معنا هر چه قدر سرمايه اجتماعي كمتر باشد، گرايش به مهاجرت نيز زياد مي شود. هر يك از متغييرهاي ميزان تحصيلات، سن و درآمد به ترتيب با ضريب اثر 0.151و 0.186و 100/ به طور مستقيم در گرايش به مهاجرت جوانان تأثير گذاشتند. متغيرهاي جنسيت، وضعيت تاهل و وضع فعاليت نيز به ترتيب با ضريب اثر، 0.115و 0.133و 0.102 به طور مستقيم در گرايش به مهاجرت جوانان موثر بودند.