جايگاه روان‌شناسي ورزشي در رشته‌هاي المپيكي و مدال‌آور؛ يك مطالعه تطبيقي

پژوهش حاضر با هدف تعيين جايگاه روان شناسي ورزشي در رشته هاي المپيكي و مدال آور در ساختار ورزش كشور انجام گرفت. پژوهش حاضر از نظر هدف، كاربردي و با توجه به ماهيت، از نوع پژوهش هاي كيفي و از نوع نظريه زمينه اي مي باشد. جامعه آماري تحقيق شامل كليه افرادي بود كه در ساختار روان شناسي ورزشي و ورزش كشور صاحب نظر و تأثيرگذار بودند (500=N). حجم نمونه در بخش كيفي با توجه به روش نمونه گيري گلوله برفي و رسيدن به اشباع نظري 24 نفر بود و در بخش كمي تعداد 221 نفر با توجه به جدول مورگان و با روش نمونه گيري تصادفي ساده انتخاب شدند. ابزار اندازه‌گيري پژوهش شامل مصاحبه عميق در بخش كيفي و در بخش كمي پرسشنامه حاصل از بخش كيفي بود. براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها، ابتدا بر اساس رويكرد گروندد تئوري، داده هاي حاصل از مصاحبه ها تحليل شد. سپس در بخش كمي از آمار توصيفي و استنباطي استفاده شد. نتايج نشان داد كه روان‌شناسي ورزشي ايران در مقايسه با چند كشور منتخب و پيشرو جايگاه مناسبي ندارد (24.98=t). همچنين، تشكيلات خاص مربوط به روانشناسي ورزشي (18.19=t)، ساختار مناسب روانشناسي ورزشي (13.36=t) و نيروي انساني متخصص روانشناسي ورزشي (19.91=t) در ايران در مقايسه با كشورهاي منتخب و پيشرو وجود ندارد. با اين حال نسبت به گذشته تغييرات مثبتي صورت گرفته (15.23=t) و وضعيت و جايگاه روانشناسي ورزشي در ايران در مقايسه با كشورهاي منتخب و پيشرو (8.83=t) مناسب نيست (0.01=p). در همين راستا، 13 مورد شرايط علي، 10 مورد شرايط مداخله گر، 9 مورد از بسترهاي حاكم و 7 مورد از پيامدهاي ارتقاي روانشناسي ورزشي در ساختار ورزش كشور شناسايي شد و نيز 7 راهبرد براي ارتقاي جايگاه روانشناسي ورزشي در ساختار ورزش كشور پيشنهاد شد.