تعيين مولفه هاي ايمني در بافت فرسوده شهري مطالعه بافت مركزي كلانشهر اهواز

امروزه در پي تغييرات سريع شهرها، بخشي از بافت‌هاي شهري به علت فرسودگي و ناكارآمدي نتوانسته‌اند رابطه‌اي مناسب با محيط خود و خدمات‌دهي به بهره‌برداران برقرار كنند. وجود سطح گسترده بافت فرسوده يكي از مهمترين چالش‌هاي مديران شهري، شهرسازان و معماران مي‌باشد، زيرا عدم توجه به اين بافت‌ها موجب زوال شهر و توسعه ناهمگون آن و ايجاد شهرهايي نوپا در حاشيه شهر قديمي مي‌گردد. به عنوان قلمرو مورد پژوهش منطقه يك شهر اهواز به اين علت كه بخش قابل توجهي از مشكلات شهر اهواز در اين منطقه نمود عيني يافته است و بخش مركزي به دليل گستردگي بيش از حد بافت فرسوده و روند فرسودگي شديد در آن مورد پژوهش قرار گرفت. پژوهش حاظر به لحاظ هدف توسعه‌اي ـ كاربردي و از لحاظ نوع روش مطالعه توصيفي ـ تحليلي مبتني بر مطالعات كتابخانه‌اي و بررسي‌هاي ميداني است. براي دستيابي به اهداف تحقيق، شاخص‌هاي اسكلت ساختمان، جنس مصالح، تعداد طبقات، قدمت، دانه‌بندي و نفوذ‌پذيري ساختمان استخراج شد. براي روند وزن دهي به لايه‌ها در داده‌هاي فضايي از روش AHP FUZZY استفاده شد. همچنين براي بررسي وضعيت ايمني بافت فرسوده از روش (HOT SPOT ) از ابزار cluster outlier analysis از مجموعه ابزار‌هاي موجود در Spatial Statistics Tools مربوط به نرم افزار ArcGIS استفاده شده است. نتايج اين پژوهش نشان مي‌دهد 45.83 درصد مساحت بافت فرسوده در بازه ايمني متوسط تا كاملا ناايمن قرار دارند كه نشان مي‌دهد بخش زيادي از بافت فرسوده از محدوده مركزي به نوعي نيازمند برنامه‌ريزي ايمن‌سازي بافت است.