برآورد سطح ايستايي منابع آب زيرزميني دشت بيضاء استان فارس

هدف از اين مطالعه، بررسي تغييرات مكاني و زماني تراز سطح آب زيرزميني به كمك بهترين روش تخمين گر ميان يابي مي باشد. ابتدا داده هاي سطح ايستايي مربوط به 39 حلقه چاه شاهد واقع در آبخوان دشت بيضاء استان فارس طي فصول بهار، تابستان، پاييز و زمستان سال هاي آبي 1383-1382 تا 1392-1391 جمع آوري گرديد.بعد از كنترل كيفيت و اطمينان از نرمال بودن داده ها، نتايج حاصل از روش هاي قطعي و زمين آماري براي برآورد سطح ايستايي آب براساس تكنيك اعتبارسنجي متقابل با معيار آماري ريشه ي دوم ميانگين مربعات خطا (RMSe) كمتر مورد ارزيابي قرار گرفت. نتايج نشان داد كه براي همه ي فصول، روش كوكريجينگ داراي مقدارRMSe كمتري بوده و دقت پيش بيني را تا حد بسيار زيادي بالا برده است. نتايج مربوط به نقشه ي تغييرات تراز سطح آب نشان داد كه در همه ي فصول، سطح آب زيرزميني در ورودي شمالي دشت بيشتر است و به تدريج به سمت مركز و جنوب دشت، كاهش مي يابد. بيشترين كاهش سطح ايستايي در پاييز سال آبي 92-91 به مقدار 14.3 متر و كمترين ميزان افت سطح آب در زمستان سال آبي 83-82 و به مقدار 5 متر مشاهده مي شود. نقشه هاي هم افت آب زيرزميني دشت نشان مي دهد كه در همه ي فصول سال، خروجي مناطق شمالي و جنوبي از بيشترين مقدار افت و ورودي نواحي مركزي از كمترين مقدار افت برخوردار مي باشند.