بررسي و ارزيابي ميزان رضايتمندي حاشيه‌نشينان كلان‌شهر تبريز از عملكرد شهرداري و شوراي اسلامي در سه دوره گذشته (1378-1392) در سه دوره گذشته

امروزه بيش از 30 درصد از جمعيت كلان‌شهرها را حاشيه نشين‌ها تشكيل مي‌د‌هند. گذر سريع از زندگي روستانشيني به شهرنشيني به ويژه بعد از اصلاحات اراضي، سبب پيدايش و تكوين محلات حاشيه‌اي در اطراف شهرها گرديد. يكي از نهادهاي اصلي برنامه‌ريزي براي حاشيه نشينان، شوراي شهر است. هدف از انجام تحقيق حاضر، بررسي تحقق و عدم تحقق سياست‌هاي توانمندسازي حاشيه‌نشيني شهرداري و شوراي اسلامي شهر تبريز در سه دوره گذشته (1392-1378) است. اين پژوهش از نوع كاربردي توسعه‌اي و روش انجام آن تحليلي توصيفي بوده و براي جمع‌آوري اطلاعات مورد نياز نيز از دو روش اسنادي و پيمايشي استفاده شده است. بر اساس آزمون T تك نمونه‌اي ميانگين رضايت حاشيه‌نشينان تبريز از عملكرد شوراي اسلامي اين شهر 2/7 مي‌باشد كه در مقايسه با ميانگين معيار (5 1با ميانه 3) مقدار پاييني مي‌باشد. همچنين از بين مؤلفه‌هاي مورد بررسي پيرامون عملكرد شهرداري تبريز در زمينه اجراي طرح‌ها ،بيشترين ميزان رضايتمندي ساكنين محلات حاشيه‌نشين مربوط به عملكرد شهرداري در بهبود وضع دسترسي معابر محلات حاشيه‌نشين بوده و كمترين ميزان رضايتمندي آنان از عملكرد شهرداري نيز مربوط به عدم استفاده شهرداري از منابع در دسترس در جهت بهبود شرايط محل زندگي ساكنين محلات حاشيه‌نشين بوده است. بر اساس آزمون T تك نمونه‌اي، ميانگين شاخص تركيبي رضايت حاشيه‌نشينان تبريز از عملكرد شهرداري اين شهر 2/98 مي‌باشد كه در مقايسه با ميانگين معيار (5 1با ميانه 3) پايين است. نتايج نشان مي‌دهد كه از نظر ساكنين محلات حاشيه‌نشين شهر تبريز، سياست‌هاي توانمندسازي اين محلات توسط شوراي اسلامي شهر و شهرداري تبريز رضايت بخش نبوده است.