ساماندهي توزيع فضايي (كالبدي) مراكز اسكان موقت در مديريت بحران (مطالعه موردي: منطقه 7 تهران)

در حوزه مسايل برنامه‌ريزي شهري يكي از موضوعات مهم و راهبردي در شهرهاي بزرگ، موضوع مكانيابي، جانمايي و ساماندهي فضايي مراكز اسكان موقت بوده است. بنابراين پژوهش حاضر با قبول واقعيت حادثه خيز بودن شهر تهران و احتمال بي‌خانمان شدن تعداد بسياري از شهروندان، به دنبال جستجوهاي علمي گزينش مناطقي مستعد جهت استقرار موقت افراد آسيب‌ديده پيش از وقوع سانحه صورت گرفته است. بنابراين جهت انجام اين امر معيارهاي تأثيرگذار شناسايي و انتخاب گرديده است. روش انجام اين پژوهش به صورت توصيفي و تحليلي صورت گرفته است. و با استفاده از تكنيك‌هاي تلفيقي سيستم اطلاعات جغرافيايي(GIS) بررسي و روش ارزيابي چند عامله(MCE) و نيز مدل سلسله مراتبي(AHP) ، تحليل و آزمون‌هاي مكاني عوامل مختلف مؤثر بر استقرار بهينه مراكز اسكان موقت در محدوده مورد مطالعه صورت گرفته است. يافته هاي پژوهش نشان داده است كه: طبقه بندي محدوده‌هاي مكاني موجود در سطح شهر جهت ايجاد مراكز اسكان موقت در طيف هاي گوناگون از رنگ تيره تا رنگ روشن انجام گرفته است.نقشه خروجي توليد شده رستري بوده و طيفي از مكان‌هاي بسيار نامناسب تا بسيار مناسب را نشان مي‌دهد. به طوري كه نواحي با رنگ تيره‌تر از قابليت بيشتري براي پذيرش و استقرار سايت‌هاي اسكان موقت محسوب ميگردند. . و نواحي با رنگ هاي روشن تر به علت دارا نبودن معيارهاي مناسب براي استقرار اينگونه مكان‌ها مناسب براي استقرار اسكان موقت نمي‌باشند.