توسعه پايدار شهري از طريق سنجش ظرفيت ساختمان‌هاي موجود براي استفاده دوباره

استفاده مجدد انطباقي از بنا به معناي بازگرداندن بنا به چرخه حيات پس از پايان عمر مفيد آن، از طريق تعيين يك كاربري منطبق بر ظرفيت‌ها و ويژگي‌هاي بنا مي‌باشد. اين رويكرد از فرآيند اسرافكارانه تخريب اجتناب مي‌كند و سبب حفظ مصالح و انرژي دربرگرفته ساختمان، كاهش پسماندهاي ساختماني، صرفه‌جويي در زمان، صرفه‌جويي اقتصادي، احياي بافت‌هاي شهري و حفظ منابع و اراضي براي نسل‌هاي آينده مي‌شود. به اين ترتيب استفاده دوباره از ساختمان‌هاي موجود بخش‌هاي مهمي از توسعه پايدار را در حوزه معماري شكل مي‌دهد. اما سوال اينجاست كه آيا همه ساختمان‌ها براي استفاده دوباره مناسب هستند؟ و اگر نه، چه ساختمان‌هايي براي استفاده مجدد انطباقي مناسب هستند؟ بهترين زمان براي مداخله جهت پياده‌سازي اين رويكرد چه زماني است؟ مدل قابليت استفاده مجدد انطباقي(ARP ) يك ابزار تصميم‌گيري براي مديريت ساختمان‌هاي موجود به منظور استفاده دوباره مي‌باشد. اين مدل كه داراي كاربردي عمومي و يكسان براي تمام كشورها و بناها مي‌باشد، ضمن محاسبه ظرفيت و قابليت بنا براي استفاده دوباره، عمر مفيد آن و بهترين زمان براي مداخله را نيز بدست مي‌دهد. مقاله پيش رو با رويكردي تحليلي مدل قابليت استفاده مجدد انطباقي(ARP) و عوامل وابسته به آن و همچنين امكان اختصاصي سازي آن براي گونه‌هاي مختلف ساختماني جهت رسيدن به نتايج و خروجي‌هاي دقيق‌تر را مورد بررسي قرار داده‌ است.