ارزيابي و تحليل ميزان زيست پذيري در بخش مركزي مناطق كلان‌شهري (مطالعه موردي: منطقه 12 شهر تهران)

امروزه زيست‌پذيري در بيشتر كشورهاي توسعه‌يافته به عنوان يك اصل راهنما در چارچوب گفتمان پايداري در سياست‌گذاري‌ها و برنامه‌ريزي هاي شهري گسترش پيدا كرده است. روش تحقيق پژوهش حاضر توصيفي – تحليلي و ازلحاظ هدف كاربردي مي‌باشد. براي گردآوري اطلاعات از روش اسنادي كتابخانه‌اي و ميداني استفاده‌شده است. جامعه آماري ساكنان منطقه 12 شهر تهران مي‌باشند كه با استفاده از فرمول كوكران تعداد 384 نمونه محاسبه‌شده و بر اساس تعداد جمعيت هر ناحيه سهميه متناسب تخصيص داده‌شده است. نتايج نشان داد كه واريانس تجمعي تبيين شده توسط عوامل اقتصادي، اجتماعي، زيست‌محيطي و كالبدي 94.472 مي‌باشد كه نشان مي‌دهد عوامل مربوطه 94.472 درصد زيست پذيري را بيان مي‌كنند. همچنين شاخص زيست پذيري منطقه 12 شهر تهران با ميانگين 2.87 و آماره t 4.75 در حد متوسط قرار داشته و با توجه به مطلوبيت عددي آزمون (3) مي‌توان گفت آماره t تمامي ابعاد زيست پذيري منطقه 12 شهر تهران قابل‌قبول مي‌باشد. از طرف ديگر مي‌توان گفت كه ابعاد زيست پذيري در منطقه 12 شهر تهران متفاوت است و بين نواحي منطقه 12 ازنظر شاخص‌هاي زيست پذيري تفاوت معناداري ديده مي‌شود. درنهايت نتايج حاصل از تحليل رگرسيوني نشان داد كه 79.2 درصد از تغييرات زيست پذيري وابسته به 4 متغير ذكرشده در اين تحقيق بود و با توجه به معني‌دار بودن مقدار آزمون F (19.846) در سطح 99 درصد مي‌توان گفت كه در مدل رگرسيوني تحقيق، مجموعه متغيرهاي اقتصادي، اجتماعي و كالبدي قادرند تغييرات زيست پذيري را به‌خوبي تعيين كنند.