ارائه چارچوبي جهت سنجش ظرفيت اجتماعي توسعه ميان‌افزا در بافت‌هاي شهري، نمونه موردي: كوي رودكي اراك

در پي پاسخگويي به مشكلات توسعه پراكنده شهري و نتايج منفى آن، راهكارهاي نظري و عملي متعددي ارائه شد. در اين ميان رشد هوشمند شهري با هدف هدايت بخشي از رشد منطقه‌اي به مراكز شهري و كاهش فشار رشد بر بخش‌هاي روستايي و مناطق شهري توسعه نيافته پيرامون، با ارائه الگوي توسعه ميان‌افزا در تلاش براي تاكيد بر توسعه نواحي دروني شهرها و بهره‌گيري از زيرساخت‌هاي موجود آنها مي باشد. نبود روشي دقيق و كارآمد براي محاسبه ظرفيت توسعه و برنامه‌ريزي توسعه براساس پتانسيل‌ها بجاي ظرفيت‌ها، نياز به تدوين فرايندي عملياتي براي سنجش ظرفيت توسعه را دو چندان مي‌نمايد. به‌سبب گستردگي موضوع مورد بحث و اهميت بعد اجتماعي در فرايند توسعه، در اين پژوهش تنها به تدوين چارچوبي جهت سنجش ظرفيت اجتماعي توسعه ميان‌افزا پرداخته شده است. از آنجايي كه اجماع نظري بر شاخص‌هاي اين سنجش وجود ندارد؛ پس از مطالعه منابع داخلي و خارجي و استخراج اوليه شاخص‌ها، از روش دلفي براي رسيدن به وفاق بين صاحبنظران (21 متخصص) استفاده گرديد. در راستاي كمي‌سازي سنجش ظرفيت توسعه، از روش امتيازدهي تحليل سلسله مراتبي AHP استفاده شد. حجم نمونه براي توزيع پرسشنامه معادل 375 تن بود. پرسشنامه‌ها براساس پوشش مكاني تمام محدوده توزيع گرديد. اطلاعات جمع آوري شده از طريق سيستم اطلاعات جغرافيايي GIS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.