سنجش ارتباط كيفيت كالبدي مسكن با امنيت تصرف در سكونتگاه‌هاي خودانگيخته‌ي شهري (مورد مطالعه: ناحيه‌ي منفصل شهري نايسر سنندج)

سكونتگاه‌هاي غيررسمي به مثابه‌ي يكي از پيامدها و ويژگي‌هاي بارز شهرنشيني معاصر در كشورهاي در حال توسعه و از جمله ايران بوده‌اند. در ميان تمام مشكلاتي كه اين سكونتگاه‌ها دارند، امنيت تصرف، يكي از مهمترين مسائلي است كه با آن مواجه هستند. حق تامين سكونت، اصلي اساسي و لازم براي بهبود شرايط زندگي ساكنين در اين سكونتگاه‌ها به شمار مي‌رود و فقدان آن منجر به عدم تمايل به مشاركت، عدم سرمايه‌گذاري در بهبود مسكن و آسيب‌هاي رواني در ساكنان مي‌شود. هدف اين تحقيق، بررسي ارتباط ميان امنيت تصرف و كيفيت كالبدي مسكن در ناحيه‌ي خودانگيخته‌ي شهري نايسر شهر سنندج مي‌باشد. پژوهش حاضر از نوع كاربردي و روش تحقيق توصيفي – تحليلي است. جمع‌آوري داده‌هاي پژوهش به روش پيمايشي و با ابزار پرسشنامه انجام شد. نمونه‌گيري به صورت هدفمند بوده و از 7730 خانوار موجود در محدوده، 366 سرپرست خانوار با استفاده از فرمول كوكران با سطح اطمينان 93 درصد براي پرسشگري انتخاب شدند. سپس داده‌هاي بدست آمده از طريق نرم‌افزار SPSS از جمله آزمون‌هاي تحليل عاملي، رگرسيون چندمتغيره، آزمون همبستگي پيرسون، آزمون ميانگين و تحليل مسير تجزيه تحليل شدند. نتايج نشان داد كه عامل امنيت تصرف مشاركتي با ارزش عددي «0.846» بيش از عوامل امنيت تصرف قراردادي و تجربه‌محور بر كيفيت كالبدي مسكن در نايسر تاثيرگذار بوده است و همچنين نتايج آزمون تحليل مسير نشان داد كه ارتباط مستقيم و مثبتي ميان شاخص‌هاي امنيت تصرف با كيفيت كالبدي مسكن وجود دارد، بدين صورت كه با افزايش شاخص‌هاي امنيت تصرف، كيفيت كالبدي مسكن در اين محدوده نيز افرايش خواهد يافت.