بررسي و ارزيابي شاخص‌هاي پياده‌پذيري با استفاده از مدل تحليل سلسله مراتبي فازي (FAHP) (نمونه موردي: خيابان طالقاني شهر اهواز)

مسير پياده تجلي‌گاه حيات مدني شهر و محل رخداد وقايع و فعاليتهاي اجتماعي شهروندان در زندگي و حيات شهري مي‌باشد. طراحي درست و گسترش آن نه تنها باعث غني‌تر شدن زندگي اجتماعي مي‌شود؛ بلكه با توجه به پيچيدگي‌ها و مسائل حمل و نقل شهري در شهرهاي معاصر، گامي در جهت حل معضلات ترافيكي بر مي‌دارد و شهرها را به سوي حمل ونقل انسان محور سوق مي‌دهد. بر همين اساس اين مقاله به ارزيابي شاخص‌هاي پياده‌پذيري در خيابان طالقاني شهر اهواز پرداخته است. اين پژوهش سعي دارد با استفاده از روش توصيفيتحليلي و پيمايشي به اين سوال پاسخ دهد كه كدام يك از شاخص‌هاي پياده‌پذيري (كالبدي، كاركردي و عملكردي) براي افزايش كيفيت پياده راه خيابان طالقاني از اولويت بالاتري برخوردار هست در اين راستا بر مبناي مدل FAHP (تحليل سلسله مراتبي فازي) و با استفاده از نظرات عابرين پياده, هر يك از معيارها و شاخص‌هاي موثر در ارتقاي كيفيت پياده راه طالقاني مورد ارزيابي قرار گرفته است. نتايج نشان مي‌دهد كه شاخص كالبدي با امتياز 0.570 بيشترين سهم را در پياده­پذيري دارد و در رتبه بعدي شاخص ادراكي با امتياز 0.289 در رتبه دوم قرار دارد و نهايتا شاخص كاركردي با ميزان 0.141 كم‌ترين امتياز را به خود اختصاص داد.. با استفاده از بررسي‌ها و تحليل‌هاي انجام گرفته شده به اين نتيجه رسيديم كه شاخص­هاي كالبدي از اهميت بالاتري نسبت به ساير شاخص­ها برخوردار مي‌باشند.