تحليل نقش گردشگري بر كيفيت زندگي شهروندان با تأكيد بر شاخص‌هاي ذهني (مطالعۀ موردي: شهر فشم، شهرستان شميرانات)

توسعۀ گردشگري شهري اثرها و پيامدهاي اجتماعي، اقتصادي، كالبدي، و زيست‌محيطي متفاوتي دارد كه از جمله مي‏توان به نقش اين فعاليت بر كيفيت زندگي شهروندان اشاره كرد. كيفيت زندگي، كه امروزه از مؤلفه‌هاي مهم مورد توجه متخصصان حوزۀ برنامه‏ريزي شهري است، مفهومي چند‌بعدي است و جنبه‌هاي مختلفي دارد. امروزه، فقط برآورده‌شدن نيازهاي جسماني و برخورداري از امكانات رفاهي زندگي كفايت نمي‏كند و توجه به ابعاد ذهني كيفيت زندگي شهروندان مورد توجه بيشتري واقع شده است. بر همين اساس، در اين پژوهش، به بررسي و تحليل توسعۀ گردشگري و نقش آن در ابعاد كيفيت زندگي شهروندان شهر فشم با تأكيد بر شاخص‌هاي ذهني پرداخته شده است. روش‏شناسي اين تحقيق توصيفي و تحليلي و داده‏هاي مورد نياز با استفاده از روش اسنادي و ميداني (پرسشنامه) گردآوري شده است. جامعۀ آماري اين پژوهش شهروندان محلي شهر مطالعه‌شده است كه با استفاده از روش كوكران تعداد 286 سرپرست خانوار به‌عنوان نمونۀ آماري انتخاب شده‏اند. همچنين با بهره‏گيري از آزمون‏هاي آماري داده‏هاي جمع‏آوري‌شده تجزيه و تحليل شدند. نتايج پژوهش بيانگر آن است كه توسعۀ گردشگري در شهر فشم توانسته نقش مؤثري بر بهبود كيفيت شهروندان ايفا كند كه اين بهبود وضعيت در ميان قلمروهاي مختلف كيفيت زندگي يكسان نبوده و تفاوت معناداري بين آن‌ها وجود دارد. همچنين، نتايج نشان داد كه در ارزيابي اهميت و جايگاه نقش گردشگري در شهر فشم، از ميان قلمروهاي مطالعه‌شده، تفريح و اوقات فراغت بيشترين تأثير را بر ديدگاه شهروندان داشته است.