تحليل محتواي كيفي گفتمان توسعه گردشگري ادبي در ايران

در جهان كنوني بخش گردشگري از اهميت بسزايي در توسعه اقتصادي و اجتماعي برخوردار است. كشور ايران علي‌رغم برخورداري از پتانسيل‌هاي فراوان به لحاظ جاذبه‌هاي گوناگون طبيعي و انسانيفرهنگي تا كنون نتوانسته است به موقعيت قابل توجهي در اين زمينه دست يابد. در اين شرايط گردشگري‌ادبي به عنوان يكي از زيربخش‌هاي گردشگري فرهنگ و ميراث شناخته مي‌شود كه در مقايسه با ديگر اشكال گردشگري از مزيت نسبي براي كشور برخوردار مي باشد. پژوهش حاضر با بهره‌گيري از روش تحليل محتواي كيفي، از طريق گردآوري فضاي گفتماني موجود پيرامون گردشگري ادبي در ايران، به واكاوي، بازنمايي و تحليل و استنتاج در اين باره مي‌پردازد. هر گونه متني يا نوشته‌اي كه به طور مستقيم و غير مستقيم به موضوع گردشگري ادبي در ايران مي‌پردازد، به عنوان منبع داده گردآوري گرديد، مانند: مقاله، متن سخنراني، متن مصاحبه‌هاي منتشر شده در انواع رسانه‌ها، گزارش‌هاي علمي و خبري، ياداشت‌ها و نوشته‌هاي شخصي و غيره. بر اساس يافته‌هاي پژوهش گزاره هاي مطرح در گفتمان گردشگري ادبي در ايران ذيل چهار موضوع كلي قابل دسته بندي است. مفهوم و تعريف گردشگري‌ادبي؛ مسائل و مشكلات و موانع توسعه گردشگري‌ادبي؛ راهكارهاي توسعه و ترويج گردشگري‌ادبي؛ كاركردها و پيامدهاي گردشگري‌ادبي. نتايج پژوهش دربردارنده دستاوردهاي نظري و كاربردي براي مجموعه ذينفعان توسعه گرشگري ادبي است.