اولويت‌بندي توان توسعه گردشگري در مناطق كويري و بياباني مطالعه موردي: استان كرمان

استان كرمان از جمعيت بالاي جوان، وسعت قابل‌توجه و زمين‌هاي حاصلخيز به‌ويژه در حوزه جنوبي، منابع زيرزميني غني و ارزشمند و قابليت‌ها و جاذبه‌هاي متنوع گردشگري (طبيعي و انساني) برخوردار مي‌باشد. بااين‌وجود، معضلات متعدد اجتماعي– فرهنگي، اقتصادي و كالبدي فضايي و توسعه ناپايدار (به‌خصوص در مناطق كويري و بياباني) به‌عنوان چالشي اساسي فراروي مديران و برنامه‌ريزان ملي، منطقه‌اي و محلي مي‌باشد. اين پژوهش با توجه به ماهيت آن، از نوع كاربردي است. روش پژوهش به‌صورت اكتشافي و توصيفي تحليلي است. براي گردآوري داده‌هاي موردنياز از روش‌هاي كتابخانه‌اي و ميداني استفاده‌شده است. در پژوهش حاضر، براي نخستين بار، به‌منظور اولويت‌بندي و پهنه‌بندي منطقه موردمطالعه (استان كرمان) ازنظر توان توريسم، از پياده‌سازي مدل تصميم‌گيري چند شاخصه ويكور (Vikor) در محيط GIS استفاده‌شده است. كارايي بسيار بالاي مدل ويكور نسبت به مدل‌هاي پيشين (تاپسيس، و ...) در كسب نتايج با كمترين خطا و درنهايت قابليت به‌كارگيري اين نتايج در تصميم‌گيري‌هاي نهايي توسط مديران باعث انتخاب مدل مزبور گرديده است. نتايج حاصله از بررسي خروجي نهايي مدل ويكور حاصل از تلفيق و تحليل لايه‌هاي مختلف اطلاعاتي نشان مي‌دهد كه شهرستان‌هاي كرمان، بم، جيرفت، سيرجان و رفسنجان به دليل داشتن جاذبه‌هاي انساني فرهنگي و طبيعي گوناگون از توان بالاتري نسبت به ساير مناطق استان برخوردار هستند. همچنين، مناطق محروم‌تر و كمتر توسعه‌يافته استان مانند: فهرج، ريگان، رودبار جنوب، قلعه‌گنج، منوجان، كهنوج و ...، كه با محدوديت‌هاي طبيعي و همچنين چالش‌هاي انساني مواجه هستند؛ با توجه به وجود جاذبه‌هاي طبيعي و جاذبه‌هاي انساني فرهنگي مناطق مستعدي جهت توسعه انواع توريسم (طبيعت‌گردي، فرهنگي، قومي، روستايي، ورزشي، سلامت، رويداد، براي ديدار بستگان، كشاورزي، نياشناسي، فروشگاه كتاب، و ...) مي‌باشند.