ارزيابي ارتباط فضايي در عناصر گردشگري كلان‌شهر تهران مطالعه موردي: مناطق 1 و 12

خيابان مخصوص عابر پياده يك‌شكل از برنامه‌ريزي حمل‌ونقل است كه به‌طور گسترده‌اي بافرهنگ شهري مرتبط است. امروزه در ايران، با سلطه تدريجي حركت سواره بر فضاها و معابر شهري، از ارزش‌ها و جاذبه‌هاي اجتماعي فرهنگي فضاهاي شهري رو به نزول رفته است، ازاين‌رو موضوع گسترش فضاهاي پياده و ساماندهي آن‌ها به‌ويژه در شهرهاي بزرگ، موردتوجه بيشتري قرارگرفته است. از سال 1388 خيابان 15 خرداد در شهر تهران، با ارائه طرح مسدود شدن عبور وسايل نقليه از چهارراه گلوبندك تا خيابان ناصرخسرو، به پياده راه تبديل شد. مقاله حاضر با عنوان بررسي نقش پياده راه‌سازي در توسعه گردشگري پايدار در پي ارزيابي اين پياده راه در توسعه اقتصادي، اجتماعي فرهنگي و كالبدي منطقه 12 تهران است. پژوهش حاضر از نوع توصيفي تحليلي بوده و داده‌هاي آماري آن به روش پيمايشي جمع‌آوري‌شده است. تجزيه‌وتحليل داده‌ها بـا اسـتفاده از نرم‌افزار SPSS  و روش‌هاي آماري همچون آزمون t تك نمونه‌اي، آزمون ANOVA، رگرسيون چند متغيره و ضريب همبستگي پيرسون انجام‌شده است. يافته‌هاي به‌دست‌آمده از توزيع پرسشنامه ميان گردشگران مؤيد تأثير غيرقابل‌انكار پياده راه 15 خرداد در توسعه اجتماعي، اقتصادي و كالبدي منطقه 12 تهران است. ميانگين‌هاي هر يك از مؤلفه‌ها بيانگر اثرگذاري بالاتر از حد متوسط پياده راه‌ها در امنيت منطقه، جذب گردشگران و افزايش آگاهي مردم نسبت به جاذبه‌هاي گردشگري و بيانگر توسعه اجتماعي فرهنگي اين محور از ديد گردشگران است. از ديد كارشناسان نيز نقش پياده‌سازي در توسعه اقتصادي و اجتماعي فرهنگي بالاتر از حد متوسط است همچنين بين پياده راه‌سازي و توسعه كالبدي، اقتصادي و اجتماعي فرهنگي در منطقه 12 تهران رابطه مثبت و معناداري وجود دارد. در نتيجه پياده راه 15 خرداد جز تأثير در افزايش امكانات و خدمات موجود در منطقه توانسته است هم ازنظر اقتصادي (وجود بازار) و هم ازنظر اجتماعي و فرهنگي موجبات گسترش و تسهيل گردشگري شهري و توسعه منطقه 12 تهران را فراهم آورد.