مدارس ‌نوين و آموزش دختران در مناطق‌كردنشين(1304- 1320)

شايد بارزترين تمايز عينيِ مدارس ‌نوين با مكاتب ‌قديم باز شدن پاي دختران به آموزش بود. آموزش دختران در نظام‌ سنتي، در خانه و محدود به برخي از خانواده‌هاي خاص بود. در اين شيوه زنان باسواد و عالم فقط در خانه خواص امكان پرورش مي‌يافتند. با ايجاد و گسترش مدارس ‌نوين، محدوديتي براي اين امر وجود نداشت و دست‌كم به صورت نظري، راه علم‌آموزي به روي آن‌ها باز شد. قبل از تأسيس سلسله پهلوي توسعه و گسترش مدارس‌ نوين در كردستان و كرمانشاهان از لحاظ كمّي و كيفي پايين‌تر از ميانگين كشوري بود. پس از تأسيس سلسله پهلوي و روند روبه‌رشد توسعه مدارس در اين مناطق، با وجود مخالفت‌ها و مقاومت‌هاي اوليه، پذيرش مدارس‌ نوين به‌تدريج جاي گرفت. با وجودي كه روند آموزش ‌نوين زنان در اين مناطق مسيري پرپيچ و خم، طولاني و با دشواري‌ها فراوان بود. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد ورود دختران به مدارس در اين مناطق هم همواره سير صعودي داشته است. اين پژوهش بر آن است با روشي توصيفي ـ تحليلي دگرگوني‌هاي صورت گرفته در حوزه آموزش دختران كُرد را بررسي و سهم ملاحظات اجتماعي، اقتصادي، فرهنگي و سياسي را تبيين نمايد.