سياست‌‌هاي نوگرايانه دولت پهلوي در ساختار شهري و تاثير آن بر بافت تاريخي بين سالهاي 1304 – 1340 شمسي (مطالعه موردي: بافت تاريخي شهر يزد)

به چالش كشيده‌شدن چارچوب‌هاي قدرت سياسيِ كهن در انقلاب مشروطه، منجر به تحولات عديده در ساختارهاي اجتماعي و اقتصادي ايران شد كه بخشي از نوگرايي و نوزايي آن، تشكيلات شهري را نشانه رفت. اين پژواكِ تجددگرايي، شهرسازي قديم را نماد عقب‌ماندگي مي‌دانست كه در هماهنگي با بخش‌هاي ديگر جامعه، مي‌بايست ظاهري نو به خود مي‌گرفت. انديشه‌هاي تجددگرايانه در دوره رضاشاه، سنت‌زدگي را ترويج، و جايگزيني انگاره‌ها و طرح‌هاي نوين شهرسازي را دنبال مي‌كرد. وجود زيرساخت‌هاي مديريت شهري همچون بلديه‌ها براي اجراي چنين طرح‌هايي الزام‌آور بود. بنابراين با تشكيل بلديه شهر يزد در سال 1310ش، طرح‌هاي نوسازيِ شهري، كه نماد آن خيابان‌هاي صليب شكل بود، در نقاط مختلف شهر يزد اعمال شد كه نمونه آن ساخت دو خيابان پهلوي و شاه و گذر اين خيابان‌ها درست از وسطِ بافتِ تاريخي بود. شتابزدگي در پياده‌سازي طرح‌هاي شهرسازي بخش مهمي از آثار تاريخي را از ميان برد، كالبد تاريخي را مورد اهانت قرار داد و باعث چيرگيِ عناصر جديد در برابر هويت اجتماعي شد. اين تحقيق سعي كرده است اقدامات دولت پهلوي در توسعه فيزيكيِ بافت تاريخي شهر يزد را با استفاده از اسناد تاريخي در قالب نرم‌افزار جغرافيايي GIS مورد بررسي و تحليل قرار دهد.